Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Συγγνώμη, αλλά αυτήν την γλαφυρή περιγραφή που χρησιμοποίησε ο Αλέξης Τσίπρας κατά την ομιλία του περί διάσωσης της ευρωζώνης στο πανεπιστήμιο του Όστιν, στο Τέξας, προκειμένου να καταδείξει πώς θα είναι η χώρα σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ, γιατί δεν την κάνει στα πολιτικά όργανα του κόμματός του;
Όπως είπε, «οι άμεσες εναλλακτικές είναι χειρότερες. Μια έξοδος δεν θα ωφελήσει κανέναν. Αντίθετα, θα πυροδοτήσει σοβαρά νέα προβλήματα: διαχείριση ενός ασταθούς νέου νομίσματος, πληθωρισμός, φυγή κεφαλαίων και ανθρώπων. Για το λόγο αυτό και μόνο, η Ελλάδα δεν θα πρέπει και δεν θα το κάνει, δε θα εξέλθει εθελοντικά από την ευρωζώνη».
Διότι, αν συνέβαινε αυτό, μετά, όπως είπε, οι αγορές και οι κερδοσκόποι (τον ρυθμιστικό ρόλο των οποίων, όπως φαίνεται, και παραδέχεται και ανέχεται και, παρά τα όσα επαναστατικά, σκοπεύει να υποστεί), θα άρχιζαν να διερωτώνται «ποιος θα είναι ο επόμενος».
Game on, όπως λένε και στο Τέξας – και αυτό το είπε.
Επομένως, τι ισχύει;
Ισχύει η Πολιτική Απόφαση της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ της 6ης Φεβρουαρίου 2013, όπου αναφέρεται σαφώς το σύνθημα «καμιά θυσία για το ευρώ» και όπου σαφώς αναφερόταν πως «δεσμευόμαστε να αντιμετωπίσουμε το ενδεχόμενο τέτοιων απειλών ή εκβιασμών με όλα ανεξαιρέτως τα όπλα που μπορούμε να επιστρατεύσουμε, ενώ είμαστε έτοιμοι να αναμετρηθούμε ακόμη και με την χειρότερη έκβαση», καθώς ¨είμαστε βέβαιοι ότι σε μια τέτοια απευκταία περίπτωση ο ελληνικός λαός θα μας στηρίξει ανεπιφύλακτα»;
Ισχύει η ομιλία του κ. Τσίπρα στη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ στις 28 Μαρτίου 2013, όπου ανέφερε πως «η νέα θέση μας είναι “καμιά θυσία για το ευρώ”»;
Ή μήπως ισχύει το διπλό σύνθημα «καμιά θυσία για το ευρώ, καμιά αυταπάτη για τη δραχμή»;
Ισχύουν αυτά τα γενικά συνθήματα ή ισχύει η περιγραφή που είχε δώσει τότε ο περί τα οικονομικά αρμόδιος βουλευτής του κόμματος Γ. Σταθάκης, όταν έλεγε πως «έξοδος από το ευρώ δεν σημαίνει έξοδο από το μνημόνιο, μια που θα υπάρχει αδυναμία να βρεθεί συνάλλαγμα», και επομένως «εκτός ευρώ σημαίνει πως η χώρα θα βρεθεί σε σκληρό μνημόνιο, όπως συμβαίνει στη Ρουμανία και στην Ουγγαρία»;
Μήπως ισχύει η Πολιτική Απόφαση του Ιδρυτικού Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, τον Ιούλιο του 2013, όταν και πάλι επαναλήφθηκε το σύνθημα «καμιά θυσία για το ευρώ» (χωρίς όμως το «καμιά αυταπάτη για τη δραχμή) και το γνωστό μότο:
«Δεσμευόμαστε ότι θα αντιμετωπίσουμε τις ενδεχόμενες απειλές και τους εκβιασμούς των δανειστών με όλα τα δυνατά μέσα που μπορούμε να επιστρατεύσουμε, ενώ είμαστε ήδη έτοιμοι να αναμετρηθούμε με οποιαδήποτε εξέλιξη, βέβαιοι ότι σε κάθε περίπτωση ο ελληνικός λαός θα μας στηρίξει».
Μα αν, όπως ο κ. Τσίπρας μας είπε από το Τέξας, οι εναλλακτικές είναι χειρότερες, τότε γιατί να κινδυνέψουμε να πάμε σ’ αυτές.
Και ποιος θα στήριζε κάποιον που αποφάσισε να πάει στο χειρότερο;
Μήπως ισχύουν όσα ο κ. Τσίπρας είπε στη συνέντευξή του στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, στις 8 Σεπτεμβρίου;
Δηλαδή: «Αλλά ακόμη και αν αυτό συμβεί αρχικά (σ.σ. να μην δεχτούν οι δανειστές τις προτάσεις του), στο πλαίσιο μιας σκληρής διαπραγμάτευσης, τότε κι’ εμείς θα απαντήσουμε με τον δέοντα τρόπο. Οι μονομερείς ενέργειες σε σχέση με την εξυπηρέτηση του χρέους δεν αποτελούν επιθυμία μας, αλλά αν μας εξωθήσουν σε αυτές, δεν θα διστάσουμε προκειμένου να υπερασπιστούμε την ζωή και την αξιοπρέπεια του λαού μας, την ίδια την κυριαρχία της χώρας μας».
Συγγνώμη, αλλά πόσο αξιοπρεπής θα είναι ο λαός μας και πόσο κυρίαρχη η χώρα μας, αν οι «εναλλακτικές είναι χειρότερες»;
Μήπως ισχύει η απάντηση που ο κ. Τσίπρας έδωσε στον Αλ. Παπαχελά και στην «Καθημερινή», στις 9 Απριλίου 2013, όταν στο ερώτημα αν έχει υπολογίσει το ρίσκο (σ.σ. να πάμε στη δραχμή και ενδεχομένως σε μια καταστροφή μεγαλύτερη της σημερινής);
Όπως είπε, «υπάρχει αυτός ο κίνδυνος, ναι. Αλλά πότε δεν υπάρχει κόστος ή τίμημα όταν πάει κάποιος να δώσει μια μάχη; Δεν υπάρχει περίπτωση να βάλουμε νερό στο κρασί μας».
Ερωτώ, διότι αν ισχύουν όλα αυτά, τότε δεν ισχύουν αυτά που ο κ. Τσίπρας είπε στο Τέξας.
Και οπωσδήποτε, η γλαφυρή περιγραφή του περί των συνεπειών, κάθε άλλο παρά μας καθησυχάζει.
Όπως επίσης δεν μας καθησυχάζει το γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας (μετά τον Κέβιν Φέδερστοουν, που ήταν παρών στην ομιλία του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ στο πανεπιστήμιο LSE του Λονδίνου τον περασμένο Μάρτιο), στο Τέξας είχε κουβαλήσει έναν άλλο εκ των «σοφών» που συμβούλευαν τον Γ. Παπανδρέου.
Ο λόγος για τον Ρίτσαρντ Πάρκερ, καθηγητή στο Χάρβαρντ, που επίσης ανήκε στην ομάδα των ξένων «σοφών» με τους οποίους ο κ. Παπανδρέου συσκέφθηκε επί εννέα ώρες πριν μας πάει στο ΔΝΤ.
Συγγνώμη, αλλά αν αυτοί δεν μπορούσαν να μας σώσουν επί Παπανδρέου, γιατί θα μας σώσουν επί Τσίπρα;
Πολύ περισσότερο που ο Πάρκερ έχει πει (σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή») πως ο Παπανδρέου, μπορεί να έκανε εσφαλμένους υπολογισμούς σχετικά με το δημοψήφισμα, αλλά ακολουθώντας το παράδειγμα του παππού και του πατέρα του μπορεί να επιστρέψει και πάλι στην πρωθυπουργία!
Είναι ολοφάνερο: Ο κ. Τσίπρας, εννοεί να μας ξανασώσει παρέα με τους «σοφούς» του κ. Παπανδρέου…
