Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Δεν γνωρίζω αν υπάρχει πιθανότητα να συνεννοηθούν όλοι εκείνοι στους οποίους απευθύνουν το προσκλητήριό τους οι «58», δηλαδή στις δυνάμεις της «σοσιαλδημοκρατίας, της δημοκρατικής αριστεράς, του φιλελεύθερου κέντρου, της πολιτικής οικολογίας, του προοδευτικού ευρωπαϊσμού».
Έχουν ως πρότυπό τους την ιταλική «Ελιά», έναν συνασπισμό οκτώ κομμάτων που υπό τον Ρομάνο Πρόντι σε πρώτη φάση, ένωσαν τις δυνάμεις τους το 1995, ως αντίπαλο δέος στον «Πόλο» που είχε δημιουργήσει ο μόλις πρωτοεμφανισθείς τότε στην ιταλική πολιτική σκηνή Σίλβιο Μπερλουσκόνι, με το κόμμα του «Φόρτσα Ιτάλια» που είχε συμμαχήσει με τη Λέγκα του Βορρά του Μπόσσι, την Εθνική Συμμαχία του Φίνι και το μικρό κεντρώο κόμμα της Χριστιανοδημοκρατικής Αριστεράς.
Σημειώστε ότι στις εκλογές του 1996, ο Μπερλουσκόνι κέρδισε το 20,6% των ψήφων και η Εθνική Συμμαχία, που ιδρύθηκε πάνω στις στάχτες του νεοφασιστικού Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος, αφού αποκήρυξε τον ρατσισμό, τον αντισημιτισμό και τον ολοκληρωτισμό, το 15.6%.
Σημειώστε επίσης ότι στο προσκλητήριο για την δημιουργία της «Ελιάς» ανταποκρίθηκαν οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της χριστιανοδημοκρατίας, του φιλελευθερισμού και της οικολογίας – κάτι παρόμοιο με αυτό που φιλοδοξούν να πετύχουν οι «58» δηλαδή.
Η «Ελιά» κέρδισε τις εκλογές, ο Πρόντι έγινε πρωθυπουργός, αλλά η φαγωμάρα ανάμεσα στα οκτώ κόμματα που την συναποτελούσαν, οδήγησε τελικά στην αποχώρηση του Κόμματος της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης με αποτέλεσμα ο Πρόντι να παραιτηθεί και να σχηματιστεί κυβέρνηση υπό τον Μάσσιμο Ντ’ Αλέμα (εκ των βομβαρδιστών της πρώην Γιουγκοσλαβίας, για να μην ξεχνιόμαστε).
Ο Πρόντι επανήλθε, μετά από μια πενταετή θητεία ως Επίτροπος στην ΕΕ, αλλά για μια πολύ σύντομη θητεία, καθώς η κυβέρνησή του έπεσε τον Φεβρουάριο του 2007, χάνοντας την δεδηλωμένη στη Γερουσία.
Δήλωσε ότι δεν θα υποβάλει ξανά υποψηφιότητα, η «Ελιά» διελύθη εις τα εξ ων συνετέθη και πάνω στις στάχτες της δημιουργήθηκε το 2007 το κεντροαριστερό Δημοκρατικό Κόμμα, του οποίου ο Πρόντι παρέμεινε αρχηγός ως τον Απρίλιο του 2008, οπότε και αποχώρησε από τον δημόσιο βίο, δίνοντας τη σκυτάλη στον Βάλτερ Βελτρόνι, που έλαβε το 75% των ψήφων σε ανοιχτή εκλογή από τη βάση.
Ωραία όλα αυτά και πολύ δημοκρατικά, αλλά η Ιταλία είχε τότε την πολυτέλεια να διοργανώνει εκλογές δυο-τρεις φορές τον χρόνο, πηγαίνοντας από τον Πρόντι στον Ντ’ Αλέμα κι’ απ’ αυτόν στον Αμάτο και πηγαινοφέρνοντας τον Μπερλουσκόνι στην εξουσία.
Σήμερα, δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος στην Ιταλία που να πιστεύει ότι, μέσα σ’ αυτήν την κρίση και μ’ αυτό το χρέος, θα μπορούσαν να επαναληφθούν τα εκλογικά παιχνίδια του παρελθόντος – τα οποία, άλλωστε, την οδήγησαν στο σημερινό χάλι, παρά το γεγονός ότι είναι χώρα βιομηχανική που παράγει και εξάγει.
Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ένα κακέκτυπο της ιταλικής περιόδου των παχέων αγελάδων – κι’ ας έχουμε πνιγεί από τα μνημόνια, την ύφεση και την ανεργία.
Ως γνωστόν, πολλές φορές η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα – μόνο που η φάρσα θα παιχτεί στην Ελλάδα και όχι στην πατρίδα της την Ιταλία.
Θα μπορούσε δηλαδή και στην Ελλάδα να δημιουργηθεί ένα μέτωπο – από τη μια ο αντίστοιχος του Μπερλουσκόνι πόλος και από την άλλη ο αντίστοιχος της «Ελιάς» - και να αρχίσει ένα κονταροχτύπημα και ένας διχασμός που η σημερινή Ιταλία θυμάται ως οδυνηρή, εφιαλτική ανάμνηση και πηγή των σημερινών δεινών της.
Είναι προφανές πως δεν έχουμε ακόμη πιάσει πάτο – το πηγάδι έχει μεγάλο βάθος.
Αυτά είναι τα αποτελέσματα θεωριών όπως αυτή των δύο άκρων, που στην πράξη και στη Δημοκρατία εκδηλώνονται με τη δημιουργία δύο πολιτικών πόλων, που συγκρούονται μέχρι θανάτου – μια «πολυτέλεια» που μπορεί να αποδειχθεί καταστροφική σε συνθήκες πτώχευσης.
Και με κίνδυνο πάντα να κερδίσουν οι άλλοι…
