Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Είναι προφανές πως όσος καιρός κι’ αν περάσει, όσα πακέτα δανείων και αν λάβουμε, όσα χρηματοδοτικά κενά και αν δημιουργηθούν, θα επιστρέφουμε πάντα στο θεμελιώδες πρόβλημα, αυτό που καθόρισε τη μοίρα της χώρας μας τα τελευταία επώδυνα χρόνια και, όπως φαίνεται, θα συνεχίσει να την καθορίζει για αρκετά ακόμη.
Και το πρόβλημα της χώρας μας δεν είναι άλλο από την περίφημη δημιουργία μηχανισμού στήριξης με τη συμμετοχή του ΔΝΤ, για την οποία τόσο πολύ επαίρονταν – και συνεχίζουν να επαίρονται - κάποιοι.
Ήταν από την αρχή γνωστό – αλλά όσοι υποστηρίζαμε αυτή την άποψη ήμασταν γραφικοί και περιφρονούσαμε τη βούληση του 44% του λαού – πως το ΔΝΤ, από τη στιγμή που εμπλέκεται δανείζοντας έστω και ένα ευρώ, καθορίζει το σύνολο του προγράμματος, επιβάλλει τους όρους του και αν τολμήσει κάποιος να πει καμιά κουβέντα, επικαλείται το καταστατικό του.
Από την πρώτη στιγμή μάλιστα, πριν καν η κυβέρνηση Παπανδρέου σπεύσει να ζητήσει βοήθεια, ο Στρος-Καν είχε ξεκαθαρίσει πως αν η Ελλάδα ζητούσε βοήθεια από το ΔΝΤ, αυτό θα συνέβαινε μ ε τους όρους του Ταμείου «όπως συμβαίνει πάντα».
Το ΔΝΤ, που στην Ελλάδα εκπροσωπείται από τον κ. Τόμσεν, δεν ενδιαφέρεται για τη διάσωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή της ευρωζώνης.
Ενδιαφέρεται να μην παραβιάσει το καταστατικό του.
Έτσι, ενώ τα χρήματα που δίνει είναι απειροελάχιστα σε σχέση με αυτά που προσφέρουν οι Ευρωπαίοι, το ΔΝΤ έχει το πάνω χέρι.
Γι’ αυτό και όχι μόνο εγκαίρως προειδοποίησε για το χρηματοδοτικό κενό, αλλά και εξασφάλισε την διαβεβαίωση των Ευρωπαίων πως όταν αυτό (το χρηματοδοτικό κενό) θα παρουσιαζόταν, θα το κάλυπταν.
Αυτή τη στιγμή, το ΔΝΤ πιέζει μεν την Ελλάδα, αλλά μέσω της χώρας μας πιέζει και στέλνει μήνυμα στους Ευρωπαίους.
Οι οποίοι πάλι, κάνουν τους «δύσκολους», λες και είναι δυνατόν να διαλύσουν την ευρωζώνη για δυο-τρία δισεκατομμύρια, μη διστάζοντας να δώσουν την εντύπωση ότι αθετούν τις υποσχέσεις τους, μεταθέτοντας την υλοποίησή τους για μετά τις ευρωεκλογές.
Η Αθήνα οφείλει να ξεκαθαρίσει στους πραγματικούς (και ελπίζουμε παντοτινούς) εταίρους της ότι η Ένωση εκτός από οικονομική είναι και πολιτική.
Και πως ο τρώσας (δηλαδή οι Ευρωπαίοι που έφεραν το ΔΝΤ στη γηραιά ήπειρο) και ιάσεται.
Εκτός κι’ αν θέλουν να χρεωθούν όχι μόνο την αποτυχία, αλλά και τη διάλυση της Ευρώπης.
Κάτι που είναι απίθανο να συμβαίνει – ιδίως ενόψει ευρωεκλογών.
Στην Ελλάδα ο τρώσας (δηλαδή ο Γ. Παπανδρέου) είναι αδύνατον να οδηγήσει σε οποιοδήποτε είδος «ίασης».
Επιμένει άλλωστε στα περί δημοψηφίσματος – εκπλήσσοντας κάθε φορά τους συνομιλητές του.
Η «πολιτική» Ευρώπη, επιθυμεί, όπως προκύπτει από δηλώσεις αξιωματούχων της, να επιστρέψει στην ομαλότητα και να λύνει τα του οίκου της χωρίς την ανάμιξη εξωγενών παραγόντων, όπως το ΔΝΤ.
Η «τραπεζική» Ευρώπη, επιθυμεί την παραμονή του ΔΝΤ και των «οδηγιών» του – ου μην αλλά και των «λαθών» του.
Η μπάλα είναι στο γήπεδο των Βρυξελλών και κάθε περαιτέρω συζήτηση περιττεύει.
