Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Φυσικά, εκ των υστέρων.
Κι’ όταν λέμε «εκ των υστέρων», εννοούμε πραγματικά εκ των υστέρων.
Αυτή τη στιγμή, διεξάγεται μια ακόμη εκστρατεία δυσφήμησης της Ελλάδας, αλλά και δυσφήμησης ενός εξαιρετικού ελληνικού προϊόντος, της φράουλας, που φέρνει έσοδα στη χώρα.
Εγκληματικές πράξεις και παραλείψεις, έχουν προκαλέσει ένα μποϊκοτάζ κατά της ελληνικής φράουλας, καθώς τον γύρο του κόσμου κάνουν μηνύματα που καλούν τους καταναλωτές να μην αγοράζουν ελληνικές φράουλες που «είναι βαμμένες με αίμα»!
Μια εξαιρετικά προσοδοφόρα καλλιέργεια απειλείται με απόλυτη καταστροφή.
Όπως ενημερώνουν αγροτικοί συνεταιρισμοί της περιοχής, η φράουλα καλλιεργείται κατά 95% στην Ηλεία και την Αχαΐα, με συνολική κάλυψη που ξεπερνά τα 12.000 στρέμματα – ενώ το 2004 δεν ξεπερνούσαν τα 1.200 στρέμματα.
Μιλάμε για ετήσιο κύκλο εργασιών της τάξης των 95 εκ ευρώ.
Μιλάμε για μια σημαντική εξαγωγική δραστηριότητα που φέρνει χρήμα στην Ελλάδα, κυρίως από τη Ρωσία, την Ιταλία, τη Γερμανία και την Ουκρανία.
Μιλάμε για εξαιρετικής ποιότητας προϊόν, ανώτερο ποιοτικά από αυτό της Ισπανίας (με περισσότερα από 100.000 στρέμματα) και της Τουρκίας.
Μιλάμε για σημαντική συμβολή στη δευτερογενή επιχειρηματική δραστηριότητα (δηλαδή με θέσεις εργασίας) αφού στην περιοχή λειτουργούν έξι συσκευαστήρια.
Αλλά δεν μιλάμε μόνο γι’ αυτά.
Μιλάμε και για εργάτες γης που είναι ΟΛΟΙ παράνομοι, μένουν σε παραπήγματα που έχουν στήσει στα χωράφια, κάτω από άθλιες συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας, που (υποτίθεται) ότι δεν εργάζονται πάνω από 6 ώρες την ημέρα και εισπράττουν από 23 ως 25 ευρώ ημερησίως.
Και βέβαια, μιλάμε όχι μόνο για εγκληματική δράση αυτών που μετέτρεψαν την περιοχή σε φαρ-ουέστ, αλλά για εγκληματική αδιαφορία (και διαπλοκή και συμφέροντα) εκ μέρους όλων.
Και δεν είναι μόνο η κεντρική πολιτική ευθύνη.
Υπάρχουν τοπικά γραφεία επιθεώρησης εργασίας, υπάρχουν περιφερειάρχες, αντιπεριφερειάρχες, δήμαρχοι, περιφερειακά και δημοτικά συμβούλια, τοπικές αστυνομικές αρχές και βέβαια αγροτικοί συνεταιρισμοί και παραγωγοί.
Όλοι τους γνώριζαν και σιωπούσαν.
Όποιος δημοσιογράφος η φωτογράφος πλησίαζε στην περιοχή, δεχόταν απειλές και επιθέσεις.
Δημοσιογράφοι και φωτογράφοι ξεκινούσαν για ρεπορτάζ στην περιοχή, λαμβάνοντας όλες τις πρόνοιες που απαιτεί το… πολεμικό ρεπορτάζ!
Μπορεί κανείς να πει πως στην περίπτωση της Μανωλάδας έχει πολιτικό χρώμα η εγκληματική αδιαφορία όλων των «συνεργών»;
Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί πως δεν γνώριζε;
Υπάρχουν στην περίπτωση αυτοί αθώοι και ένοχοι;
Ένοχοι είναι μόνο οι φυσικοί αυτουργοί του εγκλήματος;
Όλοι οι υπόλοιποι τι είναι;
Συγγνώμη, αλλά το κακό σ’ αυτή τη χώρα παράγινε.
Και ας μην χύνουν τώρα όλοι κροκοδείλια δάκρυα πάνω στα συντρίμμια μιας ακόμη καταστροφής.
Επίσης, ας σταματήσουμε να χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα πάνω στα θηριώδη νούμερα της ανεργίας.
Μπορούμε να μάθουμε για ποιον λόγο δεν εργάζονται Έλληνες από την περιοχή στα χωράφια με τις φράουλες;
Υπάρχει απάντηση σ’ αυτό;
Διότι με πολύ φυσικό τρόπο μας λένε πως οι εργάτες γης που εργάζονται στη συγκομιδή της φράουλας είναι από το Μπαγκλαντές, που έρχονται στη χώρα μας γι’ αυτόν ακριβώς τον σκοπό και για πέντε με έξι μήνες.
Δηλαδή πώς αυτοί οι Μπαγκλαντεσιανοί δίνουν… ραντεβού με την Ηλεία κάθε χρόνο σταθερά;
Και πώς οι ντόπιοι δεν έχουν πιάσει από τον λαιμό τους παραγωγούς, ζητώντας τους να τους προσλάβουν με το ίδιο μεροκάματο;
Μαζοχιστές είναι να βλέπουν τους Μπαγκλαντεσιανούς να δουλεύουν και αυτοί να λιώνουν στην ανεργία;
Χρειαζόμαστε Αλβανούς για να μαζεύουν τις ελιές μας και Μπαγκλαντεσιανούς για να μαζεύουν τις φράουλές μας;
Αν ναι, είμαστε άξιοι της τύχης μας.
Και δεν είναι καθόλου τυχαίο που χρεοκοπήσαμε.
