Η φράση είναι ιστορικά καταγεγραμμένη, ανήκει στη στιγμαία έμπνευση του διορατικού επιτελείου του Μπιλ Κλίντον και διαχρονικά μπορεί να επικαιροποιείται σύμφωνα με τις συγκυρίες και τα δεδομένα κάθε εποχής, για να αποκαλύπτει… με τι έχουμε να κάνουμε.
It’s the economy… stupid, λοιπόν, reloaded… θα έλεγε κανείς, ακούγοντας τον Μπαράκ Ομπάμα να αφιερώνει στην οικονομία και την κρίση που εκτείνεται από την Ουάσινγκτον μέχρι τη Λισσαβόνα, την πρώτη μεγάλη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε στα αμερικανικά ΜΜΕ, μια εβδομάδα μετά την πανηγυρική επανεκλογή του στον Λευκό Οίκο.
Ο Αμερικανός Πρόεδρος βέβαια είχε δώσει δείγματα γραφής από τα τέλη της προηγούμενης εβδομάδας όταν και, έχοντας στο πλευρό του τους ηγέτες της Γερουσίας και της Βουλής των Αντιπροσώπων, έστειλε ένα ξεκάθαρο μήνυμα σύνθεσης απόψεων… κάτω από τη δική του. Ακυρώνοντας το άτοπο ρητορικό σχήμα της συναίνεσης που δεν έχει πολιτικά χαρακτηριστικά, και αντικαθιστώντας το με τη σύνθεση ιδεών, αντιλήψεων και απόψεων, σύμφωνα με την εκλογική ιεραρχία: Έχοντας ο ίδιος νωπή λαϊκή εντολή και ανανέωση της εμπιστοσύνης των πολιτών των ΗΠΑ προς το πρόσωπο και το πρόγραμμά του, είναι εύλογο να περιμένει από τους Ρεπουμπλικανούς να… συναινέσουν μαζί του. Αντί να συμβεί το αντίθετο, ή να κυλιστεί σε ομφαλοσκοπήσεις και καθωσπρεπισμούς πολιτικά άσφαιρους και απολύτως αδιέξοδους ως προς το αποτέλεσμά τους.
Στη σημερινή συνέντευξη Τύπου, ο Μπαράκ Ομπάμα εστίασε και πάλι στην οικονομία. Στις… δροσιές δημοσιονομικής ανάπτυξης που θα πρέπει να συνοδεύσουν τη μέχρι σήμερα μοναχική διαδρομή του Μπεν Μπερνάνκι, του προέδρου της Fed ο οποίος ήταν πάντα εκεί. Απέναντι στη διαβρωτική κληρονομιά του Άλαν Γκρίνσπαν, το τσουνάμι που προκάλεσε η κατάρρευση της Lehman Brothers, την ανοδική πορεία της ανεργίας, τις συστημικές παρενέργειες στις δομές της αμερικανικής οικονομίας, στην παρολίγον στάση πληρωμών το περσινό καλοκαίρι, τότε που το Tea Party κόντεψε να τινάξει τον πλανήτη στον αέρα, με την άρνησή του να συναινέσει στην επέκταση του ορίου δανεισμού της Ουάσινγκτον.
Το κάλεσμα του προς την πλειοψηφία των Ρεπουμπλικανών στη Βουλή των Αντιπροσώπων, ήταν όσο πιο ξεκάθαρο μπορούσε να γίνει: Ελάφρυνση της φορολογίας για τη μεσαία τάξη, φορολόγηση των εύπορων, με βάση τον “κανόνα Μπάφετ” αλλά και νέους μηχανισμούς φορολογικής δικαιοσύνης.
Λεπτομέρεια πρώτη: Η μεσαία τάξη, που πολιτικά κινείται στον μεσαίο χώρο, έδωσε στον Ομπάμα τη νίκη στις προεδρικές εκλογές της 6ης Νοεμβρίου.
Λεπτομέρεια δεύτερη: Οι εύποροι είχαν ποντάρει μαζικά στην προοπτική εκλογής του Μιτ Ρόμνεϊ. Η δε Wall Street δεν το έκρυψε ποτέ ότι είχε τον ίδιο κώδικα… ενδοσυνεννόησης με τον άλλοτε Κυβερνήτη της Μασαχουσέτης.
¨Οι εύποροι πρέπει να καταβάλουν το τίμημα που τους αναλογεί. Η αμερικανική οικονομία δεν αντέχει χαμηλότερους φόρους για τους εύπορους, σε βάρος της μεσαίας τάξης”, ήταν η πιο εύγλωττη αποστροφή της ομιλίας του Μπαράκ Ομπάμα. Έχει στο πλευρό του το 98%, και απέναντι… μόλις το 2% της αμερικανικής κοινωνίας, και το γνωρίζει καλά. Έστω κι αν αυτό το 2% είναι οι βασικοί χορηγοί του πολιτικού συστήματος της Ουάσινγκτον. Επομένως και των Δημοκρατικών… και του ίδιου.
Από τη συνέντευξη Τύπου δεν θα μπορούσε φυσικά να απουσιάζει το σκάνδαλο Πετρέους, με τον Μπαράκ Ομπάμα να μιλά κολακευτικά για τον στρατηγό που δεν έχασε στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, για να ηττηθεί ως διοικητής της CIA πλέον από μια εξωσυζυγική σχέση.
Ενώ, δεν παρέλειψε να “καρφωθεί” αναφορικά με την προτίμησή του στη Σούζαν Ράις για τη θέση της Χίλαρι Κλίντον στο υπουργείο Εξωτερικών, υπερασπιζόμενός την έναντι όσων την κατηγορούν για το φιάσκο της Βεγγάζης. Δεν θέλει να… φορτωθεί στο State Department τον άχρωμο Τζον Κέρι, και αυτό φαίνεται.
