Η επικίνδυνη κλιμάκωση της κρίσης μεταξύ Ισραήλ και Χαμάς, που βάζει γι’ ακόμη μια φορά τη Μέση Ανατολή στον αστερισμό του φλερτ με την πολεμική ανάφλεξη, δείχνει εύγλωττα πόσο χειρότερα θα ήταν τα πράγματα αν στις προεδρικές εκλογές της 6ης Νοεμβρίου στις ΗΠΑ ο Κυβερνήτης Ρόμνεϊ είχε επικρατήσει του Προέδρου Ομπάμα.
Ακόμη λοιπόν και με τον επανεκλεγέντα ένοικο του Λευκού Οίκου να προσπαθεί να βάλει φρένο στην εξόφθαλμη στρατηγική κλιμάκωσης της έντασης στην περιοχή, που ακολουθεί με συνέπεια ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετανιάχου, το Τελ Αβίβ μοιάζει εξαιρετικά αδύναμο να αυτοσυγκρατηθεί.
Την ανταλλαγή… ρουκετών με τη Χαμάς ήρθε να ακολουθήσει η επιστράτευση περισσότερων από 80.000 εφέδρων, και η εμφανής πλέον προετοιμασία για στρατιωτική εισβολή στα παλαιστινιακά εδάφη. Την ώρα που ο αραβικός κόσμος συσπειρώνεται γύρω από την ακραία Χαμάς, ο σεϊχης Νασράλα στον Λίβανο ετοιμάζει τα συνήθη πολεμικά διαγγέλματά του, και το Ιράν κουνάει με νόημα το δάχτυλο προς τη διεθνή κοινότητα.
Κι όλα αυτά, με φόντο τις πρόωρες εκλογές για την Κνεσέτ τις οποίες προκήρυξε ο ίδιος ο Μπένζαμιν Νετανιάχου για τις αρχές του έτους. Εκλογές που δεν φαίνεται να εξελίσσονται στον περίπατο τον οποίο προσδοκούσε, καθώς ο ισραηλινός λαός δεν αισθάνεται την παραμικρή ασφάλεια, με τις… ρουκέτες της Χαμάς να σκάνε στους δρόμους του Τελ Αβίβ, και την οικονομία να διέρχεται συστημική κρίση.
Η πολιτική ηγεσία του Ισραήλ έχει επιδείξει ιστορικά εγκράτεια, συνέπεια και διορατικότητα ως προς τη δοσολογία… βίας απέναντι στους Παλαιστινίους και τους παραδοσιακούς συμμάχους τους στον αραβικό κόσμο. Και δεν μιλάμε μόνο για τον μάρτυρα της ειρήνης Γιτζάκ Ράμπιν. Ο Σιμόν Πέρεζ, ο Εχούντ Μπάρακ, ακόμη και ο Αριέλ Σαρόν φρόντιζαν να “ζυγίζουν” τις εξελίξεις με τρόπο που στο τέλος… δεν τους έβγαζε χαμένους.
Ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου απ’ την άλλη, υπήρξε διαχρονικά βιαστικός, επιθετικός και… άγαρμπος. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι επί σειρά πολλών ετών έμεινε εκτός εξουσίας. Σκεφτείτε μόνο πόσο ζόρισε τον Μπαράκ Ομπάμα, ζητώντας την έγκριση του Λευκού Οίκου για επίθεση κατά του Ιράν, την ώρα που ο “Ο” πάλευε για την επανεκλογή του, και φυσικά δεν ήθελε να ανοίξει τις πύλες του χάους στη Μέση Ανατολή.
Θυμηθείτε ότι έσπευσε να “συγκατοικήσει” σε κοινό ψηφοδέλτιο με τον εθνικιστή Άμπι Λίμπερμαν, προσδοκώντας σε… σιαμαία ψήφο από την κοινή εκλογική δεξαμενή των δυο κομμάτων, για να τον προσγειώσουν απότομα οι δημοσκοπήσεις που ακολούθησαν, και έδειξαν ότι το εκλογικό σώμα έχει τις αντοχές του.
Το λάθος του Μπέντζαμιν Νετανιάχου επιδεινώνεται από ακόμη δυο παραμέτρους: Πρώτον, το Ισραήλ δεν είναι έτοιμο να τα βάλει με την εξοπλισμένη από το Ιράν Χαμάς σε πόλεμο… χαρακωμάτων ή ανταρτοπόλεμο. Από τη στιγμή λοιπόν που δεν θα του επιτραπεί να εξαπολύσει μια μεγάλης κλίμακας επίθεση με στόχο τον τελικό αφανισμό της Χαμάς, περισσότερο κινδυνεύει να “ηττηθεί”, όπως συνέβη προ ετών από τη Χεζμπολάχ, στον πόλεμο του Λιβάνου.
Δεύτερον, μετά την έστω και κατ’ ευφημισμό “Αραβική Άνοιξη”, τα δεδομένα στη Μέση Ανατολή έχουν αλλάξει. Στην Αίγυπτο του “φίλου” Μουμπάρακ κυβερνούν πλέον οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι. Στη Λιβύη δεν υπάρχει Καντάφι. Στη Συρία, ο εμφύλιος και η αποσταθεροποίηση του Άσαντ περιπλέκουν παρά ξεδιαλύνουν τα πράγματα. Και σε όλη την περιοχή, θύλακες της Αλ Κάιντα αλλά και των Φρουρών της Επανάστασης, καλούν τον μουσουλμανικό κόσμο σε… ψηφιακή τζιχάντ κατά των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ισραήλ.
Όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου έκανε λάθος. Γι’ αυτό και ο Λευκός Οίκος κρατά αυτονόητες αποφάσεις. Το χειρότερο δε είναι ότι ο Ισραηλινός πρωθυπουργός δεν μπορεί πλέον να κάνει πίσω. Αν το κάνει, εκτός από τον πόλεμο θα χάσει και τις εκλογές.
