Tου Αλέξη Παπαχελά
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr)
Καμιά φορά αισθάνομαι ότι έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ στην παρακμή μας, που τίποτα δεν μας κάνει πλέον εντύπωση.
Είμαστε σαν τους ανθρώπους που ζουν σε ένα μουχλιασμένο σπίτι πάρα πολλά χρόνια και δεν τους ενοχλεί πια καθόλου η μούχλα. Οι σκηνές που ζήσαμε στο προαύλιο του υπουργείου Εθνικής Αμύνης δεν ήταν ένα απλό, συνηθισμένο επεισόδιο. Κανένα κράτος που βιώνει τέτοιες εμπειρίες δεν μπορεί να έχει μια σίγουρη συνέχεια. Εχω ακούσει όλες τις δικαιολογίες και ιστορίες για «το τι να έκανε και ο κακομοίρης ο στρατηγός;» μέχρι το «αυτή είναι η κουλτούρα μας τώρα, τι να κάνουμε;». Με ανησύχησαν ακόμη περισσότερο.
Το χειρότερο, όμως, είναι ότι ετρώθη το κύρος της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων σε μια στιγμή που αντιμετωπίζουν μεγάλη, πολυδιάστατη κρίση. Ενα ζήτημα είναι ασφαλώς το μισθολογικό. Δεν είναι λογικό ο ανθυπολοχαγός που βγαίνει από τη Σχολή να παίρνει μόνο 900 ευρώ και ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ μόνο 2.500. Οσο μεράκι και να έχουν για τη δουλειά τους, όσο αφοσιωμένοι και αν είναι, όση «τρέλα» και αν έχουν, πώς τους ζητάμε να κάνουν τη δουλειά τους με αυτοθυσία με τέτοιες αμοιβές; Θα μου πείτε, υπάρχουν και αξιωματικοί που μοιάζουν με μη παραγωγικούς δημοσίους υπαλλήλους. Προφανώς και υπάρχουν, και διαδοχικές πολιτικές ηγεσίες αποφεύγουν να θίξουν τα κακώς κείμενα αναδιοργανώνοντας τη δομή του στρατεύματος.
Υπάρχει σήμερα ένας μεγάλος κίνδυνος, αυτός της ΔΕΚΟποίησης των Ενόπλων Δυνάμεων. Ο Αρειος Πάγος έβγαλε μία απόφαση προ εξαμήνου η οποία επέτρεψε τη δημιουργία σωματείου ενεργών αξιωματικών. Μέχρι τότε οιαδήποτε μορφή συνδικαλισμού απαγορευόταν, ακριβώς για να μην υπάρχει κομματισμός στις Eνοπλες Δυνάμεις. Η απόφαση, σε συνδυασμό με το πολύ αρνητικό κλίμα και τη δικαιολογημένη οργή των αξιωματικών, μπορεί να καταστρέψει την πιο θεμελιώδη αρχή του στρατεύματος, την πειθαρχία. Η ιδέα της συνδιοίκησης συνδικαλιστών και ηγεσίας ή της απειθαρχίας στις εντολές των ανωτέρων μπορεί εύκολα να τινάξει στον αέρα την παράδοση δεκαετιών.
Ο κύκλος των προβλημάτων δεν κλείνει όμως εκεί. Η δημοσιονομική κρίση σε συνδυασμό με την αγορά εξοπλισμών που ξεπερνούσαν τις ελληνικές δυνατότητες έχει προκαλέσει πραγματικό έμφραγμα. Ενα μεγάλο ποσοστό εξοπλισμών υπολειτουργεί, ενώ τεράστιο πρόβλημα σημειώνεται στην υποστήριξη, την προμήθεια ανταλλακτικών και την εκπαίδευση για τη χρήση εξοπλισμών. Η «ενεργός δανειοληψία», με απλά λόγια ο κανιβαλισμός ανταλλακτικών, έχει γίνει ρουτίνα. Ο κύκλος των ελλείψεων ολοκληρώνεται με την ελλιπή επάνδρωση μονάδων λόγω της μείωσης της θητείας και της μη πρόσληψης επαγγελματιών οπλιτών. Ολα αυτά είναι παγκοίνως γνωστά στους συμμάχους μας, αλλά και τους αντιπάλους μας, γιατί στη σημερινή εποχή τίποτα δεν μένει κρυφό.
Τι περιμένουν, λοιπόν, οι άνθρωποι που δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, είτε είναι αξιωματικοί σε κάποιο μακρινό νησί είτε, πάλι, τεχνίτες στον ναύσταθμο, που βρίσκουν μία ακόμη πατέντα για να κινηθεί ένα καράβι; Μια στήριξη από την πολιτεία, μια αναγνώριση από την κοινωνία και, βεβαίως, μια πολιτική και στρατιωτική ηγεσία που να μπορούν να τη σέβονται. Προχθές είδαν τον αρχηγό τους σε ένα ρόλο που δεν του άξιζε και στον οποίο πολύ άδικα και άκριτα τον ώθησαν όσοι κρύβονταν εκείνες τις κρίσιμες στιγμές. Η πατρίδα μας περνάει δύσκολες ώρες. Μερικά πράγματα και μερικοί θεσμοί είναι ανάγκη να προστατευθούν με κάθε τρόπο. Η διάλυσή τους δεν θα εντείνει απλώς την παρακμή, θα φέρει καταστροφές, που σήμερα ακόμη δεν μπορούμε να φανταστούμε.
