Της Ζέζας Ζήκου
(Πηγή: http://www.kathimerini.gr)
Η χώρα βρίσκεται ακόμη στη «βρώμικη» ομηρία του κινδύνου της χρεοκοπίας και η πολιτική φαίνεται να συνοψίζεται –και να εξαντλείται– γύρω από τους παροικούντες το Δημόσιο...
Αλλά στους πολίτες και κυρίως στους πολιτικούς δεν αρέσει το γεγονός ότι δεν υπάρχει εναλλακτική επιλογή, ότι οι δράσεις στήριξης της Ελλάδας με πόρους των διαρθρωτικών ταμείων δεν θα έχουν άμεσα αποτελέσματα στην ανάπτυξη, δεδομένων των κακών επιδόσεων της Ελλάδας στην απορρόφηση των κοινοτικών κονδυλίων, ότι η «χαλάρωση» των δημοσιονομικών στόχων για την τόνωση της ανάπτυξης προϋποθέτει πλήρη αποτύπωση των επιπτώσεων της επιλογής αυτής και κυρίως πως η κυβέρνηση δεν πρέπει πλέον να χάσει πολύτιμο χρόνο.
Η «κρίση του αιώνα» που βιώνουμε μπορεί να αντιμετωπιστεί ως ευκαιρία για να ασχοληθούμε με την ουσία της πολιτικής και να καταψηφίσουμε τα ποικίλα διλήμματα που τίθενται ως φλέγοντα αξιακά ζητήματα της «σωτηρίας» της χώρας. Πάντως, η χώρα στην οποία θα ζήσουμε θα είναι διαφορετική από εκείνη που γνωρίζαμε. Με αυτήν την έννοια, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, το ιστορικό νόημα της τρέχουσας περιόδου μπορεί να συνοψισθεί στην προώθηση της παραγωγικής ανταγωνιστικότητας με την υποτίμηση του βιοτικού επιπέδου εις βάρος των οποιωνδήποτε κοινωνικών κατακτήσεων. Οι εταίροι δανειστές μας θέτουν επιτακτικά θέμα νέων περικοπών στους μισθούς, προβάλλοντας το γνωστό πλέον επιχείρημα ότι απαιτείται σημαντική μείωση του μισθολογικού κόστους στην Ελλάδα προκειμένου να καταστεί η οικονομία της ανταγωνιστική!
Είναι προφανές ότι οι πολύ μικρές και μικρές επιχειρήσεις της χώρας μας βρίσκονται αντιμέτωπες με έναν πρωτοφανή συνδυασμό από κρίσιμα προβλήματα (έλλειψη ρευστότητας, μείωση της ζήτησης, αστάθεια επιχειρηματικού / επενδυτικού περιβάλλοντος, αύξηση κόστους λειτουργίας, αύξηση βραχυχρόνιων υποχρεώσεων, κατάρρευση της εμπιστοσύνης στην εγχώρια αλλά και τη διεθνή αγορά κ.λπ.), με άμεση συνέπεια τη διακινδύνευση όχι μόνον της ανταγωνιστικότητάς τους, αλλά της ίδιας τους της βιωσιμότητας. Είναι περισσότερο από αναγκαίο οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες να υποστηριχθούν αποτελεσματικά προκειμένου να αντεπεξέλθουν στην κρισιμότητα της κατάστασης, να διατηρήσουν ανοιχτές τις επιχειρήσεις τους αλλά και τις θέσεις εργασίας που αυτές προσφέρουν, για να διαφυλαχθεί όσο είναι δυνατόν ο επιχειρηματικός ιστός, αλλά και η κοινωνική συνοχή στη χώρα μας.
Η βαθιά ύφεση και η συνακόλουθη υλική αποψίλωση του βίου επισωρεύονται σαν προσχώσεις εξαιρετικά επιβαρυντικές, σε ένα κοινωνικό σώμα του οποίου πλέον δεν γνωρίζουμε τις αντοχές, το όριο θραύσεως. Ενώπιον του ενδεχόμενου υλικού αφανισμού του ή της μη αναστρέψιμης υποβάθμισης, είναι άγνωστο πώς θα αντιδράσει το πλήθος, αυτό το απρόβλεπτο, βουβό πλήθος.
«Μπορεί το έθνος να υπομείνει μια τέτοια διαδικασία οικονομικής καταστροφής και μιας κουτσής-στραβής διάσωσης από τη χρεοκοπία που συντελείται, από αυτούς που το οδήγησαν στην κατάρρευση;», διερωτώμαι. Η διάγνωση της δεινής κατάστασης δεν αφήνει περιθώρια για «φθηνές» ελπίδες. Η βαθιά ύφεση και η συνακόλουθη πτώση του βιοτικού επιπέδου επισωρεύονται επιβαρυντικές. Το σήμερα είναι ήδη χειρότερο από το χθες και το αύριο προοιωνίζεται χειρότερο από το σήμερα σε ένα κοινωνικό σώμα του οποίου οι αντοχές έχουν αρχίσει να εξαντλούνται δραματικά.
Στην εποχή που βιώνει η χώρα την πολιτική της χρεοκοπία, μάταια περιμένουμε διασαφήσεις στοιχειώδους πολιτικής ειλικρίνειας. H μνημονιακή ρητορεία εκκρεμεί σε πλήρη ασάφεια και ωκεανούς ψεύδους, παρά τη φαιδρή έπαρση περί σωτηρίας της χώρας. Oι πολιτικά άσαρκες γενικολογίες και οι αφόρητες κοινοτοπίες συνιστούν την κοινή ιδεολογική ταυτότητα των τριών κομμάτων της κυβερνητικής εξουσίας και την κοινή ταύτιση με το ψεύδος. Aντε να ξεχωρίσεις, να διακρίνεις πολιτικές ιδιαιτερότητες σε αυτήν την ευτελέστατη (μεθοδευμένη) αοριστολογία και ψευδολογία. Τώρα πια δεν διακρίνεις διαφορές, στις ρητορικές ιδεολογικές τους επιφάσεις, αλλά ήρθε η ώρα της αλήθειας.
