Το Χρηματιστήριο ζει… Σε αντίθεση με το Πολυτεχνείο

ΜΑΡΙΚΑ ΛΥΣΙΑΝΘΗ

Η ανατριχίλα που προκαλεί η κενότητα του συνθήματος “το Πολυχνείο ζει”, το οποίο αντηχεί εκκωφαντικά εδώ και δεκαετίες στο εθνικό dna, αποπροσανατολίζοντας τη διαδρομή του τόπου προς το μέλλον, έρχεται να υποκατασταθεί από ένα άλλο, ακόμη πιο έντονο και ακραίο συναίσθημα. Μια πικρή διαπίστωση: Το… Χρηματιστήριο ζει.

Σαν σήμερα, στις 17 Σεπτεμβρίου του 1999, ανήμερα της εορτής Σοφίας, Πίστεως, Αγάπης και Ελπίδας, ο Γενικός Δείκτης τιμών του Χρηματιστηρίου Αθηνών άγγιξε το ιστορικό ταβάνι των 6.355 μονάδων βάσης. Εκεί σταμάτησε τη φρενήρη κούρσα του, για να ακολουθήσει η μοιραία και άγαρμπη πτώση.

Η ωδή στη βαρβαρότητα, που οδήγησε σε ένα σκάνδαλο για το οποίο ποτέ δεν αποδόθηκαν ευθύνες. Ποτέ δεν βρέθηκαν υπεύθυνοι. Και έτσι, η περίοδος του Χρηματιστηρίου, τότε που ορισμένοι προέβλεπαν ότι ο Γενικός Δείκτης θα μπορούσε να φτάσει ακόμη και τις 10.000 μονάδες, πέρασε στην Ιστορία ως η μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου στη σύγχρονη Ελλάδα.

Ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, εκ των υστέρων κράτησε αποστάσεις από το “έγκλημα”. Περίπου επικαλέστηκε ότι… δεν ήξερε, ή… δεν είχε καταλάβει. Ό, τι κι αν συνέβαινε, το δικό του πολιτικό αποτύπωμα, όπως και κυρίως εκείνο του ΠΑΣΟΚ, σκιάζει βάναυσα μια τόσο “γκρίζα” περίοδο. Χωρίς απαντήσεις. Χωρίς κάθαρση…

Το Χρηματιστήριο λοιπόν “ζει”. Σε αντίθεση με το “πνεύμα” του Πολυτεχνείου. Από το οποίο απέμεινε μονάχα η Γενιά του Πολυτεχνείου. Η μοιραία για την Ελλάδα Γενιά, που γέννησε την κρίση και έφερε το Μνημόνιο.