ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Το ύφος του Φρανσουά Ολάντ όταν ανακοίνωνε ένα σκληρό πακέτο μέτρων λιτότητας για τη γαλλική κοινωνία, προκειμένου η οικονομία του Παρισιού να αντέξει τις παράπλευρες επιπτώσεις μιας βαθιάς κρίσης, έκανε τα γαλλικά ΜΜΕ να τον παρομοιάσουν με τον Γκέρχαρντ Σρέντερ.
Κάνοντας μια ευθεία αναφορά στην αποφασιστικότητα με την οποία ο Γερμανός τότε Καγκελάριος, είχε παρουσιάσει την «Ατζέντα 2010», που πέτυχε να επαναφέρει τη γερμανική οικονομία σε τροχιά… αχαλίνωτης ανάπτυξης σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης, καθώς και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το παράδειγμα του Γκέρχαρντ Σρέντερ είναι ιστορικά «διπλής ανάγνωσης»: Απ’ τη μια η «Ατζέντα 2010» πέτυχε, απ’ την άλλη όμως ο εμπνευστής και πολιτικός διαχειριστής της, έχασε τις εκλογές από την Άνγκελα Μέρκελ, και ουσιαστικά αποστρατεύτηκε.
Φυσικά, ο Ολάντ δεν είναι Σρέντερ. Ούτε πρόκειται να γίνει. Το ταπεραμέντο του άλλοτε Γενικού Γραμματέα του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, πείθει πλέον ότι επί ημερών του η Γαλλία δεν μπορεί να προσδοκά βάσιμα ότι θα επιστρέψει σε τροχιά ευρωπαϊκής ηγεμονίας. Ούτε και η Ευρώπη συνολικά, μπορεί να ελπίζει ότι από τα Ηλύσια Πεδία θα βγαίνει λευκός καπνός… ανάπτυξης.
Ο Ολάντ δεν είναι ο ηγέτης που χρειαζόμασταν, στην καρδιά της κρίσης. Η προεδρία του θα εξελιχθεί πιθανότατα σε «γέφυρα» ανάμεσα στον Νικολά Σαρκοζί και το πολιτικό πρόσωπο της Κεντροδεξιάς που θα τον διαδεχθεί, είτε τον Φρανσουά Φιγιόν, είτε την Κριστίν Λαγκάρντ. Εκτός κι αν ο «Σαρκό»… επανέλθει.
