Ο Ταγίπ Ερντογάν έχει φυλακισμένα στην προσωπικότητά του δυο χαρακτηριστικά γνωρίσματα που τον συνοδεύουν εφ’ όρου ζωής: Είναι μεταρρυθμιστής ηγέτης, αλλά την ίδια στιγμή είναι και… Τούρκος. Χωρίς διάθεση ρατσιστικής προσέγγισης της ιστορικής διαδρομής των εθνών, οι γείτονες έχουν ένα… θεματάκι με τον πολιτισμό. Με την κουλτούρα. Με τη Δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Με την αίσθηση του μέτρου.
Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας μίλησε χθες ειρωνικά και απαξιωτικά για την Ελλάδα. Θεωρώντας, φυσικά λανθασμένα, ότι με το να επιχειρεί να μειώσει τη χώρα μας, λόγω της δύσκολης θέσης στην οποία έχει περιέλθει, την ίδια στιγμή εξυψώνει την Τουρκία.
Η Ιστορία ωστόσο είναι αμείλικτη με τη γείτονα χώρα, που περισσότερο χαρακτηρίζεται από τα βάθη της Ασίας, παρά από τον κοσμοπολίτικο αέρα της Κωνσταντινούπολης. Όπως φυσικά, έχει και… χιούμορ. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, μεταξύ άλλων, ένας λαός κρίνεται και από τη γλώσσα του. Από τον πλούτο και τη δυναμική της. Φυσικά και από τη χροιά της.
Στοιχεία δομικά, που καθιστούν μια γλώσσα, και επομένως τον λαό που είναι φορέας και κομιστής της, είτε σημείο αναφοράς της προόδου των ανθρωπίνων κοινωνιών, είτε παρένθεση που προκαλεί θυμηδία. Στην περίπτωσή μας, ας ακούσει ο Ταγίπ Ερντογάν τον… εαυτό του. Δηλαδή, πως ακούγεται η τουρκική γλώσσα. Τότε, θα καταλάβει ενδεχομένως πολλά. Για την Τουρκία και τη… θέση της στην Ιστορία.
