Πέρασαν 25 χρόνια από την 14η Ιουνίου του 1987. Οι στιγμές ωστόσο, μοναδικές και αξεπέραστες, παραμένουν βαθιά χαραγμένες στη μνήμη. Το κρύο αίμα του Καμπούρη, το κλάμα του Γιαννάκη, το σάστισμα του Φασούλα, το ξέσπασμα του Φάνη, η φωνή του Συρίγου. Μα, πάνω από όλα, οι υψωμένες γροθιές του Νίκου Γκάλη, στη μοναδική ίσως φορά που ο μεγαλύτερος Έλληνας αθλητής όλων των εποχών και των αθλημάτων, μας επέτρεψε να κοιτάξουμε μέσα στην ψυχή του.
Το 103-101 επί της Σοβιετικής Ένωσης, που έκανε την Ελλάδα πρωταθλήτρια Ευρώπης, αποτέλεσε τον πρόλογο του μέλλοντος. Που έφερε την Ελλάδα στην κορυφή, και τη διατήρησε εκεί. Ήταν κι εκείνη μια… εθνική μοναξιά. Η μοναξιά του νικητή. Όχι του ταπεινωμένου, σαν και αυτή που ζούμε σήμερα.