«Μα ολόκληρο ΠΑΣΟΚ δεν βρήκε ένα στέλεχος πρώτης γραμμής να βάλει στη κυβέρνηση;» Η απορία διατυπώθηκε από φίλο ακούγοντας τα ονόματα που προτάθηκαν απ’ την πλευρά του Ευάγγελου Βενιζέλου, και τα οποία τελικά υπουργοποιήθηκαν.
Άντε τώρα να του εξηγήσεις ότι, το ΠΑΣΟΚ δεν είναι πια ολόκληρο, πως δεν υπάρχουν στελέχη πρώτης γραμμής και κυρίως ότι μετά το αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου, η μόνη σχέση που έχει το ΠΑΣΟΚ που γνωρίσαμε με το ΣΟΚ που υπέστη, θα είναι μια ειδική εκδήλωση εις μνήμην του Ανδρέα Παπανδρέου.
Είναι προφανές ότι ο φίλος μου, ψηφοφόρος του «όλου ΠΑΣΟΚ», δεν έχει αντιληφθεί ότι η φτώχεια φέρνει γκρίνια η οποία ενίοτε οδηγεί σε κριτική που επιχειρεί να προσδώσει πολιτικό περιεχόμενο στη μουρμούρα. Διότι περί αυτού πρόκειται. Όσοι κατηγορούν τον Βενιζέλο ότι, δεν αξιοποιήθηκαν ως «κορυφαίοι» στη κυβέρνηση, παραβλέπουν την πραγματικότητα. Κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν γιατί ο Βενιζέλος επέλεξε αντί αυτών τους τεχνοκράτες, σφυρίζοντας αδιάφορα για το αποτέλεσμα, στο οποίο συνέβαλλαν δια της παρουσίας τους.
Προσωπικά δεν μου πέφτει λόγος, αλλά αυτά που συμβαίνουν στο ΠΑΣΟΚ μου θυμίζουν μια ταινία της Φίνος Φιλμ- είχε τίτλο «Ο ατσίδας»- όπου διαμείβεται ο εξής διάλογος: «Διάλεξε. Γαμπρός ή μακαρίτης;». Στη κινηματογραφική εκδοχή ο πρωταγωνιστής επιλέγει τη μέθοδο του «στρίβειν δια του αρραβώνος». Του συστήνεται να αρραβωνιαστεί, ώστε να καλμάρουν οι συγγενείς και στη δεδομένη στιγμή, που η κατάσταση θα δυσκολέψει, να το στρίψει.
Ο «ατσίδας» Βενιζέλος είχε το δίλημμα: Πρόεδρος ή μακαρίτης; Αντί με ελαφρά πηδηματάκια να επιλέξει τη μέθοδο του «στρίβειν δια των κορυφαίων», προτίμησε να ρισκάρει ως πρόεδρος. Διαφορετικά θα ήταν μακαρίτης. Κατά τ’ άλλα, δεν ξέρω αν το προσέξατε, στο ΠΑΣΟΚ λένε: «Είμαστε… Μια ωραία ατμόσφαιρα».
