Ο σεβασμός στον αντίπαλο, υπήρξε παλαιόθεν πρωτεύον συστατικό στοιχείο μιας Δημοκρατίας σε διαρκή κίνηση και επαφή με την πραγματικότητα. Σε ανοιχτό και ζωηρό διάλογο με τους πολίτες, με την κοινωνία, με το μέλλον.
Στην ιστορική διαδρομή της Μεταπολίτευσης, υπήρξε ένα κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, το οποίο απέδειξε στην πράξη πόσο «ξένο» ήταν με έννοιες όπως η μετριοπάθεια, η σύνεση, ο σεβασμός και η αναγνώριση του αντιπάλου.
Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, του Κώστα Σημίτη, του Γιώργου Παπανδρέου, ακόμη και το σημερινό ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου, αγκάλιασαν την οίηση και τη συμπεριφορική απόσταση από τις πραγματικές προτεραιότητες και τις ανάγκες της εποχής τους.
Ειδικά όμως εκείνο το πρώιμο ΠΑΣΟΚ, δεν σεβάστηκε κανέναν. Ξεκινώντας από τη… νοημοσύνη των Ελλήνων, και συνεχίζοντας με την Αριστερά, τα συνθήματα, τις μεθόδους και την κοινωνική βάση της οποίας λεηλάτησε. Για να καταλήξει με την απαξιωτική για την τότε Νέα Δημοκρατία προτροπή περί… εγκλεισμού της στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.
Χθες, η Ιστορία επέστρεψε δριμύτερη. Μαζί με το χρονοντούλαπό της. Που αποδείχτηκε ότι είχε ακόμη χώρο για μια ευμεγέθη πολιτική παράταξη. Μόνο που, αυτή τη φορά, χωρούσε το ΠΑΣΟΚ. Το οποίο δεν θα είναι ποτέ πια το ίδιο…
