Περισσότερο ίσως και από αυτήν ακόμη την Άνγκελα Μέρκελ, η φιγούρα του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είναι εκείνη που προκαλεί… αυτοανάφλεξη στην ελληνική κοινωνία, κάθε φορά που ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών ομιλεί περί της αναγκαιότητας να συνεχιστεί η μνημονιακή βαρβαρότητα σε βάρος της Ελλάδας. Προκειμένου η Αθήνα να σταθεί στα πόδια της, να ξεπεράσει την κρίση, να μην συμπαρασύρει στον γκρεμό ολόκληρη την ευρωζώνη, να… αποπληρώσει τα δάνεια της.
Δεν μπορεί ωστόσο κανείς να μην αναγνωρίσει στον άλλοτε πρόεδρο του CDU και φυσικό έως… αυτονόητο διάδοχο του Χέλμουτ Κολ, μέχρι να εμφανιστούν στον πολιτικό ορίζοντα των Γερμανών Χριστιανοδημοκρατών η Άνγκελα Μέρκελ και τα… μαύρα ταμεία, ότι διαθέτει τη βαθύτερη γνώση του προβλήματος, που πιθανότατα δεν έχει κανένας άλλος πολιτικός στη σημερινή Ευρώπη. Ίσως μονάχα ο Ζαν-Κλοντ Τρισέ να μπορούσε να «ματσάρει» τον Σόιμπλε, ο Γάλλος ωστόσο βγήκε προ μηνών από το παιχνίδι. Και ιδιωτεύει.
Στο Βερολίνο, είναι διάχυτη η εκτίμηση ότι τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε εμπιστεύονται οι Γερμανοί βιομήχανοι, περισσότερο από όσο την Άνγκελα Μέρκελ. Γι’ αυτό και το βάρος της ευθύνης που κουβαλά εκείνος, είναι διπλό, μιας και δεν είναι υπόλογος μονάχα στα μέλη του Κοινοβουλίου, της Μπούντεσταγκ, αλλά και στους… χορηγούς του πολιτικού συστήματος.
Ο Σόιμπλε λοιπόν είναι ο βασικός εισηγητής της στρατηγικής άρνησης του ευρωομολόγου. Δηλαδή της προοπτικής να τυπώσει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα χρήμα, στα πρότυπα της αμερικανικής Fed, που θα διοχετευτεί στην πραγματική οικονομία, αλλά και θα χρησιμοποιηθεί ενδεχομένως για την… τακτοποίηση εθνικού χρέους.
Αυτό το ευρωομόλογο, δύσκολα θα το δούμε. Και πριν σπεύσουν οι… φανατικοί του Φρανσουά Ολάντ να διατυπώσουν την εκτίμηση ότι ο Γάλλος νέος Πρόεδρος θα επιβάλλει αλλαγή πορείας στην ευρωζώνη, να θυμίσουμε απλώς ότι το Παρίσι δεν διέθετε τόσο παρεμβατική δυνατότητα, ούτε όταν η οικονομία του διέθετε το… φετίχ της αξιολόγησης «ΑΑΑ». Σήμερα, η όποια σχετική συζήτηση καθίσταται μάλλον άχαρη.
Ενδεχομένως ωστόσο να δούμε ένα άλλο ευρωομόλογο, αυτό που θα περιγράφεται ως «ομόλογο ανάπτυξης», και θα αφορά δημόσια έργα. Η Γερμανία και ο Σόιμπλε είναι θιασώτες μιας τέτοιας επιλογής, για τον πολύ απλό λόγο ότι οι πρώτοι που θα αποκομίσουν κέρδη θα είναι οι Γερμανοί βιομήχανοι.
Αξίζει πάντως να σταθούμε στη ρητορική του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε αναφορικά με το για ποιον λόγο η Γερμανία δεν κατανοεί τη συζήτηση που έχει φουντώσει στο σύνολο της ευρωζώνης, αναφορικά με την αναγκαιότητα να υποστηριχτούν δράσεις ανάπτυξης: «Η πραγματική ανάπτυξη, δεν μπορεί να στηριχτεί σε δανεικά», υπογράμμισε. Και μάλλον… έχει δίκιο.
Είναι κουραστικό όσο και απογοητευτικό να διαπιστώνει κανείς ότι η συζήτηση περί ανάπτυξης εξαντλείται στο τι πόροι και ενισχύσεις θα εισρεύσουν από την Ευρώπη. Δηλαδή, από τους ισχυρούς. Δηλαδή, από τη Γερμανία. Περί καινοτομίας και αυτόνομης δημιουργικότητας, ούτε… υποψία ψιθύρου δεν ακούγεται.
