Από την αρχή μπορούσε να καταλάβει κανείς ότι… κάτι δεν πήγαινε καλά με τον Φρανσουά Ολάντ. Μετά από αρκετές δεκαετίες ανέφελου σεργιανίσματος στα ηγετικά κλιμάκια του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Γαλλίας, χωρίς ποτέ να κριθεί άξιος για υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές, ο πολιτικός που έστειλε τον Νικολά Σαρκοζί σε πρόωρη αποστρατεία, επελέγη ως αναγκαίος συμβιβασμός, μετά τη γνωστή περιπέτεια του Ντομινίκ Στρος-Καν.
Για να κερδίσει βέβαια το χρίσμα του κόμματός του, προηγήθηκε μια σκληρή μάχη με τη Μαρτίν Ομπρί. Την κόρη του Ζακ Ντελόρ, και περισσότερο «πολιτικό ον», σε σχέση με τον ίδιο. Ο ιστορικός συμβιβασμός μεταξύ τους, οδήγησε τελικά τους Σοσιαλιστές ενωμένους στην κάλπη, και τον Ολάντ στο Μέγαρο των Ηλυσίων Πεδίων, για να αρχίσει ο νέος Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας τις… μικρότητες.
Ενώ όλοι γνώριζαν ότι υπάρχει συμφωνία με την Ομπρί να την προωθήσει στο αξίωμα του πρωθυπουργού, το επιτελείο των συνεργατών του Ολάντ αφήνει να εννοηθεί ότι ο Ζαν-Μαρκ Ερό είναι πολύ πιο ελκυστική επιλογή. Σπεύδοντας να χαρακτηρίσουν την Ομπρί «υπερβολικά αριστερή».
Φυσικά, η Μαρτίν Ομπρί είναι ικανότερη και του ίδιου του Φρανσουά Ολάντ. Και ίσως αυτό εξηγεί τη στάση που κρατά σήμερα ο νέος Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας. Δεν θα επιθυμούσε ως πρωθυπουργό ένα στέλεχος με προφανή προσόντα, που θα μπορούσε δυνητικά στο μέλλον να αποτελέσει αντίπαλο δέος για τον ίδιο. Και να καταστήσει «παρένθεση» τη θητεία του στο Ελιζέ.
