Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος προκειμένου να απαντήσει στο ερώτημα τι θα σημάνει για όλους μας η δια νόμου ακύρωση του μνημονίου, όπως προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλες… Αντιμνημονιακές δυνάμεις. Προφανώς η ατζέντα έχει αλλάξει σ’ αυτή την εκλογική αναμέτρηση και δεν τίθεται το δίλημμα της προηγούμενης εκλογικής αναμέτρησης, «Μνημόνιο- Αντιμνημόνιο».
Τώρα αυτό που έχουμε μπροστά μας είναι αν θα παραμείνουμε στην Ευρώπη και στην Ευρωζώνη ώστε να διαπραγματευθούμε τους όρους της δανειακής σύμβασης, οι οποίοι έχουν παραλύσει την οικονομία και έχουν οδηγήσει το σύστημα στα όρια της κοινωνικής έκρηξης. Πρώτα απ’ όλα χρειάζεται να διορθώσουμε ένα μεγάλο λάθος. Το μνημόνιο δεν έπρεπε να ακουμπήσει τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Το πρόβλημα ήταν και παραμένει ο Δημόσιος τομέας και εκεί έπρεπε να μείνει.
Τη θέλουμε τη δανεική σύμβαση; Ασφαλώς γιατί διαφορετικά δεν θα έχουμε χρήματα. Τα μέτρα που τη συνοδεύουν; Αυτά που έχουν βυθίσει τη χώρα στην ύφεση προφανώς όχι. Εκείνα όμως που εξορθολογίζουν τις δημόσιες δαπάνες ναι. Άρα προέχει να επικεντρωθούμε όχι στην κατάργηση του Μνημονίου, αλλά στον επανακαθορισμό του πλαισίου εφαρμογής του. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει με όσους το καταγγέλλουν, αλλά με μια κυβέρνηση συνεργασίας όλων εκείνων που πιστεύουν ότι πρέπει να αλλάξει ως προς τη κατεύθυνση και τους στόχους.
