Τις τελευταίες μέρες βρίσκεται σε εξέλιξη μια προχωρημένη στρέβλωση αναφορικά με τον ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ και τη στρατηγική που έχει επιλέξει να ακολουθήσει ο Αλέξης Τσίπρας. Αρνούμενος πεισματικά, και εφευρίσκοντας προσκόμματα, να συνδράμει στην οποιαδήποτε προσπάθεια για τη συγκρότηση κυβέρνησης, η οποία θα «τρέξει» τη χώρα το κρίσιμο διάστημα μέχρι και τον Σεπτέμβριο τουλάχιστον.
Η στρέβλωση εντοπίζεται στη ρεαλιστική και αυτονόητη επίκληση της ανάγκης να δείξει ο ΣΥΡΙΖΑ συνέπεια και να εναγκαλισθεί μια στάση ευθύνης. Αντίστοιχη της συγκυρίας και του βάρος των στιγμών.
Η επίκληση είναι εκ των πραγμάτων καταδικασμένη να πέσει στο κενό. Για έναν εξαιρετικά απλό λόγο: Όσοι έφτασαν πάνω από την κάλπη της 6ης Μαϊου, και το ψηφοδέλτιο που αφορούσε την τελεσίδικη πολιτική επιλογή τους, περιείχε τον συνδυασμό του ΣΥΡΙΖΑ, δεν το έκαναν επειδή ήθελαν από τον Αλέξη Τσίπρα να είναι αξιόπιστος. Με επίγνωση της οριακής πραγματικότητας που βιώνει η χώρα. Με αντικειμενικό αίσθημα ευθύνης.
Όσοι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, το έκαναν για τους ακριβώς αντίθετους λόγους. Φλερτάροντας εν πολλοίς με τη συνειδητή διολίσθηση της χώρας στο χάος και την ακυβερνησία. Σίγουρα πάντως στη θεσμική αποσταθεροποίηση. Ήταν μια ψήφος «αντί». Χωρίς ιδεολογικό περιεχόμενο ή αιτιολογική βάση.
Κάτω από αυτό το πρίσμα, η εθνικά ακραία στάση που κρατά σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι απολύτως συμβατή με τα «θέλω» των ψηφοφόρων του. Εκείνη την κοινωνική δεξαμενή κοιτάζει στα μάτια ο Αλέξης Τσίπρας. Και γι’ αυτό δεν υποχωρεί από την αδιάλλακτη στάση του.
Φυσικά, ο ΣΥΡΙΖΑ κρίνεται. Και τη λύση θα τη δώσει η κοινωνία. Όχι εκείνη που σεργιάνισε στις κάλπες της προηγούμενης Κυριακής. Αλλά όσοι απείχαν, απογοητευμένοι και αγανακτισμένοι για την υποβάθμιση του επιπέδου του πολιτικού προσωπικού. Εκείνοι που πλέον ξέρουν, τι ολέθριες συνέπειες μπορεί να έχει για την επιβίωση του τόπου η… ανοχή.
