Αλήθεια πρώτη: Το μέλλον ανήκει σε εκείνους που το προετοιμάζουν. Αλήθεια δεύτερη: Το μέλλον ανήκει πρωτίστως στις γενιές που ακολουθούν. Αλήθεια τρίτη: Για να υπάρξει μέλλον, θα πρέπει οι γενιές αυτές να διευκολυνθούν στην προετοιμασία τους να το υποδεχτούν και να το πραγματώσουν…
Με το βλέμμα στο μέλλον λοιπόν, η κατάθλιψη περισσεύει, διαβάζοντας κανείς τα στοιχεία της Διεθνούς Οργάνωσης Ανεργίας. Στις ηλικίες 18-24 ετών, δηλαδή στον φυσικό προθάλαμο του μέλλοντος, η ανεργία έχει ξεπεράσει προ πολλού το ψυχολογικό όριο του 10%, φτάνοντας πλέον στο 12,7%. Ένα ποσοστό το οποίο αντιστοιχεί, παγκοσμίως σε 75 εκατομμύρια νέους ανθρώπους ανέργους.
Η ανεργία αποτελεί τη βασική απειλή για το μέλλον. Επειδή, λόγω της κρίσης, δεν προβλέπεται να διαμορφωθούν σύντομα οι προϋποθέσεις για νέες θέσεις εργασίας. Ούτε για την ανάπτυξη καινοτόμων ιδεών, συμβατών με τις γενιές που έρχονται και τις παραστάσεις που τις ακολουθούν.
Επιπλέον, δεν πρέπει να περιορίζουμε την προσέγγιση της κοινωνικής και οικονομικής παθογένειας της ανεργίας με όρους συμβατικούς και υλιστικούς. Κάποιος νέος ο οποίος αντιμετωπίζει σοβαρά εμπόδια στο να εισέλθει για πρώτη φορά στην αγορά εργασίας, και από εκεί να ανοίξει βηματισμό για το μέλλον, υφίσταται έντονες και προχωρημένες ψυχικές φορτίσεις.
Αμφιβάλλει για τον εαυτό του, υποκύπτει σε ένα ακατανίκητο αίσθημα έλλειψης αυτοπεποίθησης και σαστίσματος για τις πραγματικές δυνατότητές του. Κάπως έτσι, βάζει… στο ράφι τα όνειρά του για το μέλλον. Και όταν οι νέες γενιές σταματούν να ονειρεύονται, σταματούν… γενικώς τα όνειρα.
