Μια κρίσιμη παράμετρος των εξελίξεων που δρομολογεί στη χώρα το νεφελώδες εκλογικό αποτέλεσμα της Κυριακής, αφορά φυσικά τον εκλογικό νόμο. Και την προφανή απόσταση στην οποία βρίσκεται με τις ανάγκες της εποχής αλλά και την πολιτική πραγματικότητα που διαμορφώθηκε.
Ο εκλογικός νόμος ενισχύει το πρώτο κόμμα, αυτό ωστόσο συμβαίνει σε άμεση συνάρτηση με την κοινοβουλευτική αποδυνάμωση του δεύτερου. Η πρώτη στόχευση είναι απολύτως σωστή, η δεύτερη απολύτως λάθος.
Η χθεσινή, πρώτη μέρα διαβουλεύσεων μεταξύ των πολιτικών αρχηγών για τη συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας, επιβεβαίωσε ότι από το πολιτικό σύστημα απουσιάζει η κουλτούρα συνεννόησης και συγκλίσεων. Αυτό φυσικά το ξέραμε και το καταλαβαίναμε οι περισσότεροι. Απλώς σήμερα το διαπιστώνουμε στην πράξη, με οδυνηρό αποτέλεσμα να χάνει η Ελλάδα περισσότερο χρόνο. Να βυθίζεται στην αβεβαιότητα και την ακυβερνησία.
Σε μια εποχή κατά την οποία σχεδόν το 40% της ελληνικής κοινωνίας απέχει από την εκλογική διαδικασία, θα πρέπει να είμαστε ρεαλιστές. Επείγει η αλλαγή του εκλογικού νόμου, στην κατεύθυνση της ακόμη πιο ενισχυμένης αναλογικής. Όχι όμως σε βάρος του εκάστοτε δεύτερου κόμματος.
Η Ελλάδα χρειάζεται μια ισχυρή κυβέρνηση, ταυτόχρονα όμως και μια εξίσου ισχυρή Αξιωματική Αντιπολίτευση. Από τη στιγμή που εκ των πραγμάτων η συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασιών ισοδυναμεί με νεφελώδη ουτοπία, το πρώτο κόμμα θα πρέπει να έχει όσο το δυνατόν περισσότερες έδρες.
Προκειμένου να μην υποχρεώνεται να μπαίνει σε διαδικασία επώδυνων ζυμώσεων και συμβιβασμών. Αλλά να διευκολύνεται στη συγκρότηση βιώσιμης κυβέρνησης. Υπηρετώντας φυσικά τη συγκυρία της στιγμής.
Αν τα δεδομένα μεταβληθούν στο μέλλον, και το «βουβό» 40% αποφασίσει να επαναδραστηριοποιηθεί στα κοινά, τότε μπορούμε να εξετάσουμε από την αρχή τη μορφή και τη στόχευση του εκλογικού νόμου. Μέχρι τώρα όμως, ας είμαστε επιτέλους ρεαλιστές.
