Εκείνο το πρωί, ελάχιστοι μπορούσαν να πιστέψουν αυτό που άρχιζαν μόλις να ζουν. Στις 21 Απριλίου 1967, η χούντα των συνταγματαρχών υπό τον Γεώργιο Παπαδόπουλο κατέλυε τη Δημοκρατία στον γενέθλιο τόπο της. Και για τα επόμενα επτά χρόνια, η Ελλάδα έμπαινε στον γύψο, ακριβώς όπως το είχε πει ο αρχηγός των πραξικοπηματιών. Όχι όμως για να γιατρευτεί, όπως υποστήριζε το καθεστώς της 21ης Απριλίου. Αλλά για να διακόψει την επαφή της με την πρόοδο.
Το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου αποτελεί μια κατάμαυρη σελίδα στην ιστορική διαδρομή του τόπου. Ακόμη χειρότερο όμως είναι το γεγονός ότι η δικτατορία διατηρήθηκε στην εξουσία για επτά ολόκληρα χρόνια. Χωρίς ο λαός να αντιδράσει και να ξεσηκωθεί. Παρά μόνο στο τέλος.
Φυσικά, θύλακες αντίστασης υπήρχαν κατά τη διάρκεια της επταετίας. Όχι όμως συντονισμένες προσπάθειες από πολίτες και εκπεσόντες πολιτικούς, για να διακοπεί η ντροπιαστική για την Ελλάδα εικόνα να κυβερνάται από στρατιωτικούς, μετά από πραξικόπημα.
Το… πετύχαμε δηλαδή και αυτό. Σε μια εποχή πολιτικά ανέφελη, να μας στερήσουν το ιδεώδες της Δημοκρατίας, και να χρειαστούν επτά χρόνια για να το ξαναπιάσουμε στα χέρια μας. Και όλα αυτά, απέναντι σε πρωταγωνιστές, τους πρωταίτιους του πραξικοπήματος, που… δεν γέμιζαν το μάτι για τις ηγετικές ικανότητές τους.
Εκείνα τα επτά χρόνια που ακολούθησαν την 21η Απριλίου του 1967, θα πρέπει να μείνουν καλά ριζωμένα στην ιστορική μνήμη. Και να ανακαλούνται στην εθνική αφήγηση και καθημερινότητα, κάθε φορά που η κοινωνία μας αντιμετωπίζει με απάθεια το μέλλον μας.
Τότε, παραδώσαμε τα κλειδιά του τόπου σε πραξικοπηματίες στρατιωτικούς. Σήμερα, η Ελλάδα δεν κινδυνεύει από κάτι αντίστοιχο φυσικά, διολισθαίνει ωστόσο στην πολιτική αποσταθεροποίηση, το χάος και την ακυβερνησία. Μια κατάσταση εθνικής παρακμής, για να βγούμε από την οποία θα χρειαστεί να περάσουν πολύ περισσότερα από… επτά χρόνια.
