Είναι δεδομένο πως μονάχα σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, με τις αντοχές… ανοσίας του συστήματος, που επιτρέπουν στον καθένα να αυτοπροσδιορίζεται σύμφωνα με το πώς ο ίδιος βλέπει τον εαυτό του και αντιλαμβάνεται την αλήθεια και την πραγματικότητα, θα γίνονταν ανεκτές οι δηλώσεις του Γιώργου Παπακωνσταντίνου περί συγκυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με τη Νέα Δημοκρατία μετά τις εκλογές, εφόσον δεν υπάρξει αυτοδυναμία.
Πρόκειται για τον πολιτικό που έχει την εκτελεστική ευθύνη της ένταξης της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης του Μνημονίου, και φυσικά όσων ακολούθησαν, πάντα σύμφωνα με τις σχετικές κατευθύνσεις του Γιώργου Παπανδρέου. Είναι από τους πλέον αντιδημοφιλείς, συνολικά μεταξύ των κομμάτων, ενώ και το ίδιο το ΠΑΣΟΚ δεν ενθουσιάζεται ιδιαίτερα στην προοπτική να κερδίσει ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου τη συμμετοχή του στην επόμενη Βουλή, μέσω εκλογής του στην Περιφέρεια Αττικής.
Στη χώρα ωστόσο όπου τα βλέπουμε όλα, οι θεσμοί τυγχάνουν αντικείμενο ξεχειλώματος και οι πολιτικοί διαμορφώνουν μια δική τους, διαφορετική πραγματικότητα, ποιος θα απέκλειε το ενδεχόμενο ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου να μετείχε σε μια μελλοντική κυβέρνηση συνεργασίας; Και μάλιστα με την ιδιότητα του εξωκοινοβουλευτικού υπουργού, από τη στιγμή που θεωρείται περίπου αδιανόητο να εκλεγεί;
Αν συμβεί κάτι τέτοιο πάντως, η ιστορική μνήμη απαιτεί από τον πρωθυπουργό εκείνης της κυβέρνησης, να επιλέξει τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου για το αξίωμα του… υπουργού Οικονομικών. Προκειμένου να… ολοκληρώσει το έργο του.
