Κι’ εκεί που η προπαγάνδα αρμενίζει σε πέλαγα ευδαιμονίας,
εκεί που οι υπουργοί (του ΠΑΣΟΚ) δεν προλαβαίνουν να δέχονται προσκλήσεις για τηλεοπτικούς μονολόγους,
εκεί που ο Γ. Παπανδρέου πραγματοποιεί το όνειρό του να περνά τον καιρό του σε επιτροπές της Σοσιαλιστικής Διεθνούς παρέα με τον (επανεμφανισθέντα στο προσκήνιο) Στίγκλιτς,
εκεί που όλοι ασχολούνται (τάχαμου) με τις επενδύσεις και την μετατροπή της Ελλάδας σε ενεργειακό κόμβο,
εκεί που όλοι παριστάνουν τους κατάπληκτους με τα τεκταινόμενα στη ΔΕΗ (λες και δεν ήταν μαζί με τους συνδικαλιστές στις μπούκες ο σημερινός απηνής (λέμε τώρα) διώκτης τους Γ. Παπακωνσταντίνου,
εκεί που ο κ. Βενιζέλος δίνει οδηγίες για τις τροπολογίες,
εκεί που παίζουμε την κολοκυθιά για τις εκλογές – να γίνουν στις 29 και γιατί να γίνουν στις 29, πότε να γίνουν, να γίνουν στις 6 και γιατί να γίνουν στις 6, πότε να γίνουν, να γίνουν στις 13…
εκεί που όλοι ασχολούνται με ένα φραστικό επεισόδιο στη Συγγρού και ο κ. Χρυσοχοΐδης ψάχνει να βρει… πού πήγαν οι μετανάστες που… σκούπισε και ο κ. Λοβέρδος ανακαλύπτει όψιμες υγειονομικές βόμβες…
Εκεί που συμβαίνουν όλα αυτά τα ωραία και προπαγανδιστικά…
Ένας ηλικιωμένος συνταξιούχος φαρμακοποιός αποφασίζει να βάλει τέλος στη ζωή του μέσα στην πλατεία Συντάγματος.
Η ατζέντα αλλάζει αμέσως, όπως συμβαίνει πάντα με τα έκτακτα γεγονότα και τους αστάθμητους παράγοντες.
Δεν ήταν η μόνη αυτοκτονία για λόγους οικονομικής απόγνωσης. Μετράμε ήδη πάνω από 1.700, αλλά οι περισσότερες δεν έχουν περάσει ούτε στα ψιλά – για να είμαστε δίκαιοι με το θέμα έχει ασχοληθεί στη Βουλή ο Π. Παυλόπουλος.
Και η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χώρα που ζει στους ρυθμούς της αυτοχειρίας – τουλάχιστον κυριολεκτικά, διότι μεταφορικά η Ελλάδα χορεύει πάντα με το ντέφι της αυτοκαταστροφής.
Αυτόν τον καιρό και η Ιταλία συγκλονίζεται λόγω των αυτοκτονιών επιχειρηματιών που καταστράφηκαν από την κρίση και συνταξιούχων που δεν ήθελαν να γίνουν βάρος.
«Ο πρωθυπουργός γονατίζει τη χώρα, χρησιμοποιώντας, τυπικά, τους καλύτερους τρόπους», κατήγγειλε ο επικεφαλής της «Ιταλίας των Αξιών», Αντόνιο ντι Πιέτρο, ο άλλοτε «δικαστής με τα καθαρά χέρια», που εκμεταλλεύθηκε κι’ αυτός την ευκαιρία πριν από είκοσι χρόνια για να μπει στον στίβο της πολιτικής – για να αποκαλυφθεί πρόσφατα πως ο γιος του ενεπλάκη σε σκάνδαλο διαφθοράς.
Ουσιαστικά, φαίνεται πως υπάρχει ένα σαβουάρ-βιβρ σε όλα – και στην αυτοκτονία.
Μπορεί κανείς να επιβάλλει σκληρά μέτρα με το ανάλογο στυλ, τύπου Παπαδήμου και Μόντι, και πάλι να θεωρείται πως ακολουθεί το σαβουάρ-βιβρ του πολιτικώς ορθώς και των ήπιων τόνων.
Μπορεί κανείς να αυτοκτονεί ήσυχα-ήσυχα στο σπίτι του – και αυτό είναι το σαβουάρ-βιβρ της αυτοχειρίας.
Στην περίπτωση αυτή, η «κυρίαρχη άποψη», όπως προβάλλεται μέσω της καταιγιστικής προπαγάνδας (μερικά παραδείγματα προανέφερα παραπάνω) συνεχίζει ανενόχλητη το διαβρωτικό έργο της – κυρίως όταν διεξάγεται εν ου παικτοίς.
Τι γίνεται, όμως, όταν κάποιος αποφασίζει να μην ακολουθήσει το σαβουάρ-βιβρ της αυτοκτονίας, όπως συνέβη με τον ξαφνικό θάνατο στο Σύνταγμα;
Σ’ αυτήν την περίπτωση, δύο δρόμοι υπάρχουν:
Είτε αρχίζεις τους θρήνους, τα συλλυπητήρια και τα μνημόσυνα.
Είτε «χρησιμοποιείς» τη θυσία για να ξεκινήσεις μια διαπραγμάτευση, αρνούμενος να δολοφονήσεις τον λαό σου.
Υ.Γ. Υπάρχει και ένας τρίτος – ο τυχοδιωκτικός – δρόμος: Επιδίδεσαι σε κραυγές και εκμεταλλεύεσαι τον θάνατο για να διατηρήσεις τη θέση σου ή να εισέλθεις και εσύ στο ιερό, όπου διεξάγονται οι επιμνημόσυνες δεήσεις…
εκεί που οι υπουργοί (του ΠΑΣΟΚ) δεν προλαβαίνουν να δέχονται προσκλήσεις για τηλεοπτικούς μονολόγους,
εκεί που ο Γ. Παπανδρέου πραγματοποιεί το όνειρό του να περνά τον καιρό του σε επιτροπές της Σοσιαλιστικής Διεθνούς παρέα με τον (επανεμφανισθέντα στο προσκήνιο) Στίγκλιτς,
εκεί που όλοι ασχολούνται (τάχαμου) με τις επενδύσεις και την μετατροπή της Ελλάδας σε ενεργειακό κόμβο,
εκεί που όλοι παριστάνουν τους κατάπληκτους με τα τεκταινόμενα στη ΔΕΗ (λες και δεν ήταν μαζί με τους συνδικαλιστές στις μπούκες ο σημερινός απηνής (λέμε τώρα) διώκτης τους Γ. Παπακωνσταντίνου,
εκεί που ο κ. Βενιζέλος δίνει οδηγίες για τις τροπολογίες,
εκεί που παίζουμε την κολοκυθιά για τις εκλογές – να γίνουν στις 29 και γιατί να γίνουν στις 29, πότε να γίνουν, να γίνουν στις 6 και γιατί να γίνουν στις 6, πότε να γίνουν, να γίνουν στις 13…
εκεί που όλοι ασχολούνται με ένα φραστικό επεισόδιο στη Συγγρού και ο κ. Χρυσοχοΐδης ψάχνει να βρει… πού πήγαν οι μετανάστες που… σκούπισε και ο κ. Λοβέρδος ανακαλύπτει όψιμες υγειονομικές βόμβες…
Εκεί που συμβαίνουν όλα αυτά τα ωραία και προπαγανδιστικά…
Ένας ηλικιωμένος συνταξιούχος φαρμακοποιός αποφασίζει να βάλει τέλος στη ζωή του μέσα στην πλατεία Συντάγματος.
Η ατζέντα αλλάζει αμέσως, όπως συμβαίνει πάντα με τα έκτακτα γεγονότα και τους αστάθμητους παράγοντες.
Δεν ήταν η μόνη αυτοκτονία για λόγους οικονομικής απόγνωσης. Μετράμε ήδη πάνω από 1.700, αλλά οι περισσότερες δεν έχουν περάσει ούτε στα ψιλά – για να είμαστε δίκαιοι με το θέμα έχει ασχοληθεί στη Βουλή ο Π. Παυλόπουλος.
Και η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χώρα που ζει στους ρυθμούς της αυτοχειρίας – τουλάχιστον κυριολεκτικά, διότι μεταφορικά η Ελλάδα χορεύει πάντα με το ντέφι της αυτοκαταστροφής.
Αυτόν τον καιρό και η Ιταλία συγκλονίζεται λόγω των αυτοκτονιών επιχειρηματιών που καταστράφηκαν από την κρίση και συνταξιούχων που δεν ήθελαν να γίνουν βάρος.
«Ο πρωθυπουργός γονατίζει τη χώρα, χρησιμοποιώντας, τυπικά, τους καλύτερους τρόπους», κατήγγειλε ο επικεφαλής της «Ιταλίας των Αξιών», Αντόνιο ντι Πιέτρο, ο άλλοτε «δικαστής με τα καθαρά χέρια», που εκμεταλλεύθηκε κι’ αυτός την ευκαιρία πριν από είκοσι χρόνια για να μπει στον στίβο της πολιτικής – για να αποκαλυφθεί πρόσφατα πως ο γιος του ενεπλάκη σε σκάνδαλο διαφθοράς.
Ουσιαστικά, φαίνεται πως υπάρχει ένα σαβουάρ-βιβρ σε όλα – και στην αυτοκτονία.
Μπορεί κανείς να επιβάλλει σκληρά μέτρα με το ανάλογο στυλ, τύπου Παπαδήμου και Μόντι, και πάλι να θεωρείται πως ακολουθεί το σαβουάρ-βιβρ του πολιτικώς ορθώς και των ήπιων τόνων.
Μπορεί κανείς να αυτοκτονεί ήσυχα-ήσυχα στο σπίτι του – και αυτό είναι το σαβουάρ-βιβρ της αυτοχειρίας.
Στην περίπτωση αυτή, η «κυρίαρχη άποψη», όπως προβάλλεται μέσω της καταιγιστικής προπαγάνδας (μερικά παραδείγματα προανέφερα παραπάνω) συνεχίζει ανενόχλητη το διαβρωτικό έργο της – κυρίως όταν διεξάγεται εν ου παικτοίς.
Τι γίνεται, όμως, όταν κάποιος αποφασίζει να μην ακολουθήσει το σαβουάρ-βιβρ της αυτοκτονίας, όπως συνέβη με τον ξαφνικό θάνατο στο Σύνταγμα;
Σ’ αυτήν την περίπτωση, δύο δρόμοι υπάρχουν:
Είτε αρχίζεις τους θρήνους, τα συλλυπητήρια και τα μνημόσυνα.
Είτε «χρησιμοποιείς» τη θυσία για να ξεκινήσεις μια διαπραγμάτευση, αρνούμενος να δολοφονήσεις τον λαό σου.
Υ.Γ. Υπάρχει και ένας τρίτος – ο τυχοδιωκτικός – δρόμος: Επιδίδεσαι σε κραυγές και εκμεταλλεύεσαι τον θάνατο για να διατηρήσεις τη θέση σου ή να εισέλθεις και εσύ στο ιερό, όπου διεξάγονται οι επιμνημόσυνες δεήσεις…
