Δεν συνιστά φυσικά «είδηση» η διαπίστωση ότι στο εθνικό dna των Ελλήνων είναι καρφιτσωμένη μια νοσταλγική αφήγηση του ιστορικά ένδοξου παρελθόντος μας. Του πολύ μακρινού, που κατευθύνει το βλέμμα της ιστορικής συνείδησης στα χρόνια της Αρχαίας Ελλάδας. Τότε που, κυρίως από την Αθήνα, αλλά και τις υπόλοιπες πόλεις-κράτη, συντάχθηκαν τα…
προλογικά σημειώματα της σκέψης, της φιλοσοφίας, των επιστημών. Και φυσικά, γεννήθηκε η Δημοκρατία. Το μόνο πολίτευμα που δεν βρήκε μέχρι τις μέρες μας αξιακό ισοδύναμο. Ακόμη και με τα ελαττώματά του.
Ο Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής, συνεπής θιασώτης του πολιτικού και εθνικού ρεαλισμού, ήθελε να… πετάξει στη θάλασσα την πέτρα από τους Δελφούς, περιγράφοντας εξαιρετικά γλαφυρά την αναγκαιότητα να μετακινήσουμε τους εαυτούς μας από το επίκεντρο του υπόλοιπου κόσμου.
Είχε πει ωστόσο και κάτι ακόμη. Ότι ενώ εμείς οι Έλληνες εμπνευστήκαμε και δημιουργήσαμε τη Δημοκρατία, αφήσαμε σε άλλους λαούς την πρακτική εφαρμογή και μετεξέλιξή της.
Φυσικά, δεν είχε άδικο. Και η ρήση του αποκτά πρόσθετη επικαιρότητα στη σημερινή πολιτική συγκυρία. Όπου ενόψει των πρόωρων εκλογών της 6ης Μαϊου, βρίσκεται σε εξέλιξη μια εξόφθαλμη προσπάθεια στρέβλωσης της Δημοκρατίας. Στην περίπτωση που δεν υπάρξει αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος, δηλαδή της Νέας Δημοκρατίας, να μεθερμηνευτεί το αποτέλεσμα της κάλπης ως «λαϊκή εντολή» για κυβερνητική συνεργασία.
Μια αυθαίρετη ερμηνεία, που δεν προκύπτει από κανέναν νόμο της Δημοκρατίας. Ούτε… κανονικό, ούτε άγραφο. Η Δημοκρατία, στην οποία σύμφωνα με την ιστορική ρήση του Παύλου Μπακογιάννη δεν υπάρχουν αδιέξοδα, έχει ως κορυφαία στιγμή της το δικαίωμα ψήφου των πολιτών.
Μόνο που η βούληση των πολιτών είναι αμιγώς ατομική. Και έχει στιγμιαία έκφραση. Ξεκινά τη στιγμή που βάζουν στο φάκελο το ψηφοδέλτιο το οποίο επέλεξαν, και ολοκληρώνεται όταν ο φάκελος με το ψηφοδέλτιο εναποτεθεί μέσα στην κάλπη. Κάθε ύστερη ερμηνεία της στάσης τους, συνιστά προσβολή προς τους θεσμούς. Και την κοινή λογική.
Στις εκλογές που έρχονται, οι πολίτες θα κληθούν να ψηφίσουν κόμματα τα οποία κατέρχονται αυτόνομα στις κάλπες. Δεν υπάρχουν συνασπισμοί κομμάτων. Πόσο μάλλον… υπόνοια μετεκλογικής συνεργασίας τους. Κάποιος που θα ψηφίσει Νέα Δημοκρατία, ψηφίζει Νέα Δημοκρατία. Κάποιος που θα ψηφίσει ΠΑΣΟΚ, ψηφίζει ΠΑΣΟΚ. Δεν ψηφίζει Νέα Δημοκρατία, για να του προκύψει… υβρίδιο συγκυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ. Ούτε ΠΑΣΟΚ, για να υπάρξει την επομένη των εκλογών συγκυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία. Ούτε φυσικά κάτι τέτοιο επιθυμούν όσοι επιλέξουν να ψηφίσουν κάποιο από τα κόμματα διαμαρτυρίας. Ψηφίζουν κατά των δυο μεγάλων κομμάτων. Δεν τους… προτρέπουν να συνεργαστούν.
Η ερμηνεία της ψήφου των πολιτών, εξαντλείται στα αποτελέσματα της κάλπης. Γι’ αυτό άλλωστε υπάρχουν στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία μας, διακριτοί ρόλοι. Άλλη είναι η κυβέρνηση, άλλη η Αξιωματική Αντιπολίτευση, άλλα κόμματα βρίσκονται στην ελάσσονα αντιπολίτευση.
Όταν η διάκριση αυτή καταργείται, η Δημοκρατία μπαίνει… στο απόσπασμα, για να θυμηθούμε το εξίσου ιστορικό συγγραφικό πόνημα του Ανδρέα Παπανδρέου. Κάποιοι άλλοι, «τρίτοι», διερμηνεύουν κατά το δοκούν τη λαϊκή βούληση. Χωρίς φυσικά να ρωτούν την κοινωνία, που μόλις έχει εκφραστεί.
Έτσι, καταργείται στην πράξη η Δημοκρατία της ελεύθερης βούλησης των πολιτών. Και αντικαθίσταται από τη Δημοκρατία των… ερμηνειών, των αστερίσκων και των υποσημειώσεων. Που μπαίνουν ερήμην των πολιτών. Και αυτό, δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να συμβεί.
