Όσοι διακινούν ή συνεχίζουν να επιμένουν στην αναμόχλευση σεναρίων συγκυβέρνησης μετά τις εκλογές, αποδέχονται ουσιαστικά τρεις παραμέτρους: Ότι δεν θα υπάρχει αυτοδυναμία. Ότι η Νέα Δημοκρατία θα είναι το πρώτο κόμμα. Και ότι το ΠΑΣΟΚ θα βρίσκεται σε χαμηλά ποσοστιαία επίπεδα.
Με βάση το παραπάνω μόρφωμα δεδομένων, το ΠΑΣΟΚ, ως αδύναμος κρίκος του πολιτικού συστήματος είναι εκείνο που σπεύδει να… αυτοπροταθεί για να συμμετάσχει σε μια συγκυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία. Υπονοώντας ότι κάνει το πρώτο βήμα μιας «μεγάλης θυσίας», και επομένως το επόμενο βήμα θα πρέπει να γίνει από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας.
Αυτό τουλάχιστον είναι το σενάριο που προωθούν τα «παλαιά ΜΜΕ». Εκτιμώντας ότι θα προσφέρει μια κυβέρνηση η οποία θα μπορεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα του τόπου, με τρόπο άμεσο και αποτελεσματικό.
Φυσικά, όσοι κατοικούν σε αυτόν τον τόπο και έχουν επίγνωση της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας, δεν έχουν καμία αμφιβολία ότι κυβέρνηση συνεργασίας, δεν μπορεί να υπάρξει. Ούτε και να αποδώσει πρακτικά. Η Ελλάδα θα μπει σε περίοδο ακυβερνησίας και θα χάνει διαρκώς χρόνο. Χρόνο που… δεν της περισσεύει.
Το θέμα της συγκεκριμένης ανάλυσης ωστόσο δεν είναι το αυταπόδεικτο αδιέξοδο της συγκυβέρνησης. Αλλά η πραγματική στάση του ΠΑΣΟΚ. Που αποκάλυψε… άθελά του ο Ευάγγελος Βενιζέλος, όταν δήλωσε πρόσφατα πως το ΠΑΣΟΚ δεν θα συμμετάσχει «άνευ όρων» σε μια συγκυβέρνηση. Αλλά ότι θα θέσει όρους.
Ποιοι είναι αυτοί οι όροι; Ποιος θα τους θέσει για λογαριασμό του ΠΑΣΟΚ; Θα είναι ο Ευάγγελος Βενιζέλος μόνος του, ή… υπό επιτροπεία από τους κορυφαίους που απέχουν επιδεικτικά από το προεκλογικό κάδρο; Πόσο μάλλον από το «παπανδρεϊκό» και «βαθύ» ΠΑΣΟΚ, που φυσικά δεν πρόκειται να συναινέσει ποτέ σε μια συγκυβέρνηση που θα δυσκολέψει αντικειμενικά τις πιθανότητες του Κινήματος να ανακάμψει στο εγγύς μέλλον, και να αποτελέσει και πάλι αυτόνομη επιλογή εξουσίας.
Το ΠΑΣΟΚ θα συνεχίσει να αποτελεί πολιτικό πρόβλημα για τον τόπο και την επομένη των εκλογών, εφόσον εμπλακεί σε συζητήσεις για τη συγκρότηση μιας συγκυβέρνησης. Γιατί, όσα έχει να κρύψει και να εμποδίσει να γίνουν, είναι αθροιστικά και ποιοτικά περισσότερα από την αναγκαιότητα να κυβερνηθεί ο τόπος.
Και όπως μας έχει διδάξει η Ιστορία, το ΠΑΣΟΚ δεν έβαλε ποτέ το καλό του τόπου πάνω από το κομματικό συμφέρον. Θα ήταν αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι θα το κάνει σήμερα. Βέβαια, απ’ την άλλη… μακάριοι οι αφελείς.
