Το γεγονός ότι η Αυστριακή υπουργός Οικονομικών εξόργισε τόσο τον Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ ώστε ο… παθολογικά νηφάλιος πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου να μην παραχωρήσει καν συνέντευξη Τύπου για όσα αποφασίστηκαν σήμερα στις Βρυξέλλες, αποτελεί την ελάσσονα παράμετρο του Eurogroup.
Μιας ακόμη χαμένης ευκαιρίας για την ευρωζώνη, που ήρθε να προστεθεί στις πλείστες άλλες που προηγήθηκαν, και συνέβαλαν στο να επεκταθεί η κρίση χρέους της Ελλάδας και της Ιρλανδίας, αρχικά στην Πορτογαλία και στη συνέχεια στο σύνολο των χωρών του κοινού νομίσματος.
Η προσέγγιση… παιδικής χαράς, την οποία πρώτη η «Monde» εντόπισε και βροντοφώναξε τόσο έντονα, επιβεβαιώνει το έλλειμμα ηγεσίας και διορατικότητας που διαπνέει το σύνολο της ηπείρου μας. Η δε τραγική ειρωνεία είναι ότι, για το έλλειμμα αυτό, κανένα… Μνημόνιο δεν έχει συνταχθεί με τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, που να προβλέπει ότι υπάρχει απώτερο χρονικό όριο, πέραν του οποίου θα ξανασυναντηθούμε με ηγεσίες εμπνευσμένες. Και κυρίως, ικανές να εμπνεύσουν οι ίδιες.
Το Eurogroup ήταν αφιερωμένο στη λήψη απόφασης για την ενοποίηση των δυο ταμειακών μηχανικών στήριξης, του EFSF και του ESM, προκειμένου να δημιουργηθεί ένα μεγαλύτερο… κομπόδεμα, που να στείλει στις αγορές και τους κερδοσκόπους το μήνυμα ότι η ευρωζώνη δεν θα κινδυνεύσει.
Η Γερμανία ωστόσο δεν ήταν και πάλι αποφασισμένη να «ματώσει» οικονομικά. Έτσι, το σύνολο της βοήθειας που θα είναι διαθέσιμο, για την περίπτωση κατά την οποία μια χώρα της ευρωζώνης χρειαστεί άμεση στήριξη, προκειμένου να αποφύγει την κατάρρευση, ή να αποκρούσει τις κερδοσκοπικές πιέσεις, δεν θα ξεπεράσει τα 800 δισεκατομμύρια ευρώ.
Οι αγορές είχαν αφήσει να εννοηθεί ότι οποιοδήποτε ποσό ανακοινωνόταν κάτω από το 1 τρισεκατομμύριο ευρώ, θα εθεωρείτο… αστείο. Όσο για τον Τίμοθι Γκάιτνερ, τον Αμερικανό υπουργό Οικονομικών, και τον Μπεν Μπερνάνκι, πρόεδρο της Fed, που μάλλον γνωρίζουν καλύτερα από κάθε άλλον στον πλανήτη τι πραγματικά συμβαίνει με την παγκόσμια οικονομία, επεσήμαναν στην Ευρώπη ότι θα έπρεπε να δημιουργηθεί ένα ταμείο άμεσης χρηστικότητας και παρεμβατικότητας, ύψους 1,5 τρισεκατομμυρίου ευρώ.
Για άλλη μια φορά λοιπόν, η ευρωζώνη αποδείχτηκε… too short. Σε συνδυασμό με τη γενικότερη αβεβαιότητα που προκύπτει από την αναμονή του εκλογικού αποτελέσματος στη Γαλλία και αργότερα στις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς επίσης και εξαιτίας της ακόρεστης βουλιμίας όσων πόνταραν στα CDS της ελληνικής χρεοκοπίας και κέρδισαν, να το… ξανακάνουν, μπορεί εύλογα να καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα ότι έχουμε ακόμη δρόμο μπροστά μας.
