Κάθε εκλογή αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ υπήρξε από μόνη της, ξεχωριστή στιγμή στην ιστορία. Όχι μόνο της λεγόμενης δημοκρατικής παράταξης, αλλά συνολικά της χώρας. Κάποιοι απογοητευμένοι βέβαια, θα επεσήμαναν ότι σε κάθε εκλογή, το ΠΑΣΟΚ χάνει και ένα κομμάτι του εαυτού του. Της ψυχής του.
Αυτό συμβαίνει, επειδή… μετά τον Ανδρέα, το χάος.
Στην περίπτωση μάλιστα του πολιτικού που τον διαδέχτηκε, δηλαδή του Κώστα Σημίτη, η διαπίστωση ισχύει κυριολεκτικά, και όχι μεταφορικά. Ο κήρυκας του πολιτικού εκσυγχρονισμού άφησε πίσω του χάος, στο ΠΑΣΟΚ και τη χώρα. Που δεν μπόρεσαν αντιστοίχως να συμμαζέψουν, ούτε ο Γιώργος Παπανδρέου αλλά ούτε και ο Κώστας Καραμανλής. Όσο για τον Γιώργο Παπανδρέου, που τον διαδέχτηκε με διαδικασία… απευθείας ανάθεσης, περίπου δηλαδή όπως συμβαίνει και σήμερα, αφήνει στον διάδοχό του, τον Ευάγγελο Βενιζέλο, κάτι που… θυμίζει κόμμα.
Όσο κι αν δεν μπορούν να το παραδεχτούν πλέον δημοσίως, όσοι αυτό… ξεγελούνται, θεωρώντας ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί να αλλάξει, και να γίνει κάτι διαφορετικό από το κόμμα το οποίο υποθήκευσε το μέλλον της Ελλάδας, η πραγματικότητα λέει ότι το ΠΑΣΟΚ θα παραμείνει παπανδρεϊκό. Ακόμη κι αν αλλάξει όνομα, ακόμη κι αν αλλάξει σύμβολα.
Θυμάστε τις αφίσες που κυκλοφορούσαν πριν από μερικά χρόνια, και παρουσίαζαν… κεφαλάκια του Ελευθέριου Βενιζέλου, του Γεωργίου Παπανδρέου, του Ανδρέα Παπανδρέου, του Κώστα Σημίτη και του Γιώργου Παπανδρέου; Αυτό το ΠΑΣΟΚ, καλείται να αλλάξει ο Ευάγγελος Βενιζέλος.
Ε, δεν μπορεί. Δεν γίνεται. Το ΠΑΣΟΚ δεν θα τον αφήσει. Δεν θα του το επιτρέψει. Σε τελική ανάλυση, είναι και ο ίδιος γονιδιακό συστατικό αυτού του ΠΑΣΟΚ. Και είναι πλέον αργά να κρατήσει αποστάσεις. Από το 1989 που εντάχθηκε στο Κίνημα, πέρασαν πλέον 23 χρόνια. Πολλά δεν είναι, για να επικαλείται κανείς τη λήθη;
