Θυμάστε το γνωστό slogan, «ο καθένας στο είδος του και ο Λουμίδης στους καφέδες του»; Σας διαβεβαιώ ότι ταιριάζει απολύτως στο πολιτικό σκηνικό. Και μη πάει το μυαλό σας στο καφενείο, που λογικά ακολουθεί τη μυρωδιά του καφέ, αλλά στη σημειωτική του πράγματος που έχει να κάνει με την ερμηνεία του ο «καθένας στο είδος του», σε σχέση με το τι ακριβώς εκφράζουν σήμερα τα αστικά κόμματα.
Αφορμή γι αυτό το σχόλιο μου έδωσε η δήλωση του βουλευτή Μιχάλη Παπαδόπουλου, τομεάρχη της Νέας Δημοκρατίας επί των Μεταφορών, ο οποίος προφανώς εκ της αρμοδιότητάς του, «μετέφερε» το κόμμα του στο ΚΚΕ. Είπε: «Θα μπορούσα να συναργαστώ περισσότερο με το ΚΚΕ παρά με το ΠΑΣΟΚ»! Είναι μια άποψη που αξίζει να συζητηθεί μια και στον πυρήνα της σκέψης της κρύβεται μια μεγάλη παρεξήγηση.
Η Νέα Δημοκρατία είναι μια μεγάλη αστική παράταξη. Δεν το λέω εγώ. Το δήλωσε αμέσως μετά την εκλογή του στην ηγεσία ο Αντώνης Σαμαράς. Ως αστική παράταξη ο ρόλος της προδιαγεγραμμένος. Εκφράζει την μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, που επιζητούν ασφάλεια, σταθερότητα και μια σοβαρή πρόταση εξουσίας. Προφανώς ο ρόλος της δεν είναι να μιμείται την αριστερά ούτε να την αντιγράφει ως προς τους τρόπους που επιλέγει να διαμαρτύρεται.
Σε ανύποπτο χρόνο είχαμε επισημάνει ότι το «πρόβλημα» της κεντροδεξιάς είναι αυτό που έχει πει ο πρόεδρός της: «Ντρέπεται να πει αυτό που είναι». Είχαμε πει όμως και κάτι άλλο πολύ χειρότερο. Η κεντροδεξιά χρησιμοποιεί τη «φρασεολογία» της αριστεράς, προκειμένου να γίνεται αρεστή, αλλά αυτό προκαλεί σύγχυση σ’ έναν κόσμο που έχει αποφασίσει να ξεπεράσει το μυθιστόρημα του «καλού» αριστερού και του «κακού» δεξιού.
Για να δούμε το μέλλον πρέπει να ξεπεράσουμε τα κόμπλεξ του παρελθόντος. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τη Νέα Δημοκρατία, αλλά και το ΠΑΣΟΚ, που κατά κύριο λόγο χρησιμοποίησε το λόγο της αριστεράς και αντέγραψε τις μεθόδους της. Εν ολίγοις τα αστικά κόμματα δεν είναι για να διαμαρτύρονται αλλά για να κυβερνούν.
