Στις 15 Μαρτίου του 1975, ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες που ένιωσε στο… πετσί του το παγκόσμιο τζετ σετ, ο Αριστοτέλης Ωνάσης, έφευγε από τη ζωή, αδυνατώντας να διαχειριστεί τις ψυχολογικές επιπτώσεις από τον απροσδόκητο και άδικο χαμό του γιου του, Αλέξανδρου.
Στις 15 Μαρτίου του 2012, σε μια εβδομάδα από σήμερα περίπου, η Ελλάδα προσδοκά να ακούσει «καλά νέα» από τη συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Ουάσινγκτον, όταν ο μεγαλύτερος, πλην Γερμανίας, δανειστής της Αθήνας, θα κληθεί να αποφασίσει το ύψος της οικονομικής βοήθειας με την οποία θα συμμετάσχει και στη δεύτερη δανειακή σύμβαση, το Μνημόνιο ΙΙ.
Από την έδρα του Ταμείου, διαρρέει ότι ακόμη δεν έχει αποφασιστεί το ύψος της βοήθειας, που προφανώς βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με το τελικό ύψος των συμμετοχής των ιδιωτών στο PSI, καθώς και με το… πόσο βαθιά θα βάλει το χέρι στην τσέπη η Ευρώπη, δηλαδή κυρίως η Γερμανία, για να καλύψει τυχόν κενό που θα προκύψει, σε σχέση με όσα είχαν συμφωνηθεί στην πρόσφατη Σύνοδο του Eurogroup.
Φυσικά, συζήτηση έχει γίνει. Όπως και σχετική προεργασία. Απόφαση δεν υπάρχει ακόμη. Στο σκέλος αυτό, οι διαρροές από την Ουάσινγκτον έχουν αληθές περιεχόμενο. Όπως αληθές είναι και το ότι το ύψος της βοήθειας θα το προτείνει η Κριστίν Λαγκάρντ, η Γενική Διευθύντρια του Ταμείου.
Μια Γαλλίδα, με σημαντική οικονομική σκέψη και ευπρεπή παρουσία όλα τα προηγούμενα χρόνια που ήταν υπουργός Οικονομικών στο Παρίσι. Δεν είναι άλλωστε τυχαία και η ανάδειξή της σε κορυφαία υπουργό Οικονομικών συνολικά των 17 κρατών-μελών της ευρωζώνης.
Η Λαγκάρντ διακρίνεται από ευαισθησίες γύρω από το ελληνικό ζήτημα. Δεν έχει το ειδικό βάρος, ούτε και το πολιτικό πείσμα του Ντομινίκ Στρος-Καν, έχει όμως πολύ πιο διακριτή στήριξη από τη διακυβέρνηση Ομπάμα. Βρίσκεται σε ανοικτή γραμμή με τον υπουργό Οικονομικών Τίμοθι Γκάιτνερ, τον άνθρωπο που άνοιξε τον δρόμο για την επιστροφή της αμερικανικής οικονομίας σε αναπτυξιακούς ρυθμούς, ενώ συνομιλεί συχνά και με τον Μπεν Μπερνάνκι, τον πρόεδρο της Fed, τον άνθρωπο ο οποίος έχτισε ένα απροσπέλαστο firewall, εμποδίζοντας την κρίση να διαχυθεί πιο βαθιά.
Ενόψει και των προεδρικών εκλογών του Νοεμβρίου, η κυβέρνηση Ομπάμα θέλει να εμφανιστεί ως ο «από μηχανής Θεός», που θα δώσει μόνιμη και βιώσιμη λύση στο ελληνικό ζήτημα. Ξέρει όμως ότι για να συμβεί κάτι τέτοιο, θα πρέπει να «ματώσει» η Γερμανία. Και μέχρι στιγμής, το Βερολίνο ανθίσταται.
