Η χθεσινή διαχείριση της ελληνικής κρίσης από την πλευρά του Eurogroup, είναι άκρως αποκαλυπτική της διάθεσης των δανειστών απέναντι στη χώρα μας. Το Μνημόνιο ΙΙ θα έπεται ενός… sequel του «εθνικού εκβιασμού», που φέρνει και πάλι το πολιτικό σύστημα στα όριά του.
Το Eurogroup αποφάσισε να… αγνοήσει την αγχώδη συμφωνία των πολιτικών αρχηγών με την τρόικα, και να ζητήσει «εμπράγματες εγγυήσεις». Δηλαδή, την έγκριση των νέων μέτρων από το Κοινοβούλιο, τη ρητή δέσμευση των πολιτικών κομμάτων για την υλοποίηση όσων αποφασίστηκαν, και την εξεύρεση πρόσθετων 325 εκατομμυρίων ευρώ για το 2012.
Ο Όλι Ρεν παραδέχτηκε ότι η χθεσινή συνεδρίαση ήταν ένα… θέατρο σκιών, προκειμένου να πιεστούν οι πολιτικοί αρχηγοί να συμφωνήσουν με το πακέτο μέτρων το οποίο διαπραγματεύονταν με την τρόικα. Ενώ, ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ ξεκαθάρισε ότι υπάρχει σοβαρό έλλειμμα εμπιστοσύνης απέναντι στην πολιτική ηγεσία της Ελλάδας.
Οι διαπιστώσεις που προκύπτουν είναι βασικά δυο: Πρώτον, η έννοια της κοινοτικής αλληλεγγύης έχει προ πολλού χαθεί. Και ίσως αυτό είναι το τραύμα που δεν θα επουλωθεί ποτέ ανάμεσα στην Ελλάδα και το κέντρο των ευρωπαϊκών αποφάσεων. Ανοίγοντας «παράθυρο ευκαιρίας», για να αρχίσουν και άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί να υποψιάζονται… το μέλλον που τους περιμένει, σε μια Ευρώπη γραφειοκρατών, με ηγεσία παιδικής χαράς.
Δεύτερον, όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν για το οριακό της κατάστασης, και το ασφυκτικό χρονοδιάγραμμα που πρέπει να τηρηθεί, προφανώς και τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Αυτό αποδεικνύεται από τη διάθεση της Ευρώπης για πολιτικά παιχνίδια, στο θέμα της Ελλάδας. Και φυσικά, επιβεβαιώνεται ότι η επίλυση της κρίσης δεν θα είναι οικονομική, αλλά βαθιά πολιτική. Με ό, τι συνεπάγεται κάτι τέτοιο.
