Πόσο ξένη φάνταζε η εικόνα της σημερινής Βουλής, με την πραγματικότητα την οποία καλείται να αντιμετωπίσει ο πραγματικός και μόνος «διαχειριστής» της χώρας, δηλαδή η κοινωνία… Την ώρα που στο Κοινοβούλιο δίνονταν μάχες χαρακωμάτων, με το βλέμμα στην επόμενες εκλογές, στο κέντρο της Αθήνας δίνονταν μάχες κοινωνικής επιβίωσης, με το βλέμμα στις επόμενες γενιές.
Το μέλλον των οποίων σκοτεινιάζει επικίνδυνα, αφού και μετά την αποφυγή της άμεσης χρεοκοπίας, που συνεπάγεται η υπερψήφιση του Μνημονίου ΙΙ, η εφαρμογή μιας ακραία λάθος συνταγής περίπου προδικάζει την τύχη της χώρας.
Οι εικόνες ήταν τραγικές. Πάλι επεισόδια, πάλι μολότοφ και χρήση χημικών, πάλι τραυματίες, πάλι φωτιές και εκτεταμένες καταστροφές στα καταστήματα. Εικόνες που μετέδωσαν όλα τα μεγάλα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία, στέλνοντας στις ευρωπαϊκές κοινωνίες το μήνυμα ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα σε διαρκή εξέγερση. Δυστυχώς, μια χώρα ακρωτηριασμένη, σε εθνικό, πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο.
Η λάθος ανάγνωση της πραγματικότητας οδηγεί στον αποπροσανατολισμό. Τα προβλήματα της Ελλάδας δεν τελειώνουν με την υπερψήφιση του Μνημονίου ΙΙ. Ούτε με την ολοκλήρωση του PSI. Ούτε με όσα οικονομικά πακέτα στήριξης κι να έρθουν στη χώρα.
Το βασικό πρόβλημα είναι ότι, όσο περνάει ο καιρός, είναι περισσότεροι εκείνοι που μένουν πίσω. Που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν. Που καταδικάζονται στο περιθώριο. Το ερώτημα λοιπόν στο οποίο θα έπρεπε να απαντήσουμε όλοι, αφορά στο κατά πόσο θα υπάρχει αύριο κοινωνία για να σωθεί. Και να αναζητήσουμε ευθύνες σε εκείνους που μας έφεραν ως εδώ.
