Η πιο σημαντική δουλειά που έχει συνήθως να κάνει ένας κομματικός σχηματισμός ο οποίος βρίσκεται στην αντιπολίτευση, μετά από μια εκλογική ήττα, είναι να… ξαναβρεί τον εαυτό του. Να διαγνώσει εγκαίρως και με γενναιότητα ποια ήταν τα στοιχεία που αποδοκίμασε η κοινωνία, να οικοδομήσει μια καινούρια πολιτική, ενδεχομένως και ιδεολογική αρχιτεκτονική, και φυσικά να περάσει την σκυτάλη στην επόμενη γενιά.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα βρίσκεται από τις εκλογές του 2008 σε θέση αντιπολίτευσης. Μπορεί να πέτυχε ένα καλύτερο πλασάρισμα στις Ενδιάμεσες Εκλογές, και να επιχείρησε να «συνδιοικήσει» με τον Λευκό Οίκο, ακόμη όμως και για ένα πολιτικό σύστημα-ωδή στην αντιπροσωπευτικότητα και τη σύνθεση, όπως είναι το αμερικανικό, οι… πραγματικές εκλογές είναι εκείνες για τον Πρόεδρο.
Στις φετινές εκλογές λοιπόν, του Νοεμβρίου, οι Ρεπουμπλικανοί προσέρχονται… για να μη χάσουν πολύ. Ακόμη κι αν ο μετριοπαθής Μιτ Ρόμνεϊ είναι τελικά εκείνος ο οποίος θα πάρει το χρίσμα, φαντάζει εξαιρετικά δύσκολο να καταφέρει να κερδίσει τον χαρισματικό Μπαράκ Ομπάμα.
Μια εξέλιξη που, από τη στιγμή κατά την οποία θα επιβεβαιωθεί, θα έχει καθηλώσει τους Ρεπουμπλικανούς σε ρόλο αντιπολίτευσης, για οκτώ χρόνια, μέχρι τις προεδρικές εκλογές του 2016.
Κάτω από αυτό το πρίσμα, έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς τις διεργασίες που συντελούνται στο εσωτερικό του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, στην κατεύθυνση της «επανίδρυσής» του. Της προσπάθειας δηλαδή μετεξέλιξής του σε έναν πολυτασικό πολιτικό φορέα, όπου το Tea Party, οι Φιλελεύθεροι, η Θρησκευτική Δεξιά και το παραδοσιακό συντηρητικό κατεστημένο του κόμματος, δεν θα βιώνουν μια άβολη συγκατοίκηση, αλλά μια δημιουργική σύνθεση διαφορετικότητας. Ώστε να είναι ελκυστικοί, ή έστω ευέλικτοι στον πολιτικό διάλογο και με άλλες κοινωνικές ομάδες.
Υπό μια έννοια, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα ψάχνει τον δρόμο για τον… μεσαίο χώρο. Εκείνον που ανακάλυψε το 1992 ο Μπιλ Κλίντον, και στον οποίο στρογγυλοκάθισε το 2008 ο Μπαράκ Ομπάμα. Επιδιώκουν να μετακινηθούν πέρα από την παραδοσιακή πολιτική και ιδεολογική βάση τους, ώστε να… ξεχαρβαλώσουν την προνομιακή σχέση που έχουν αποκτήσει οι Δημοκρατικοί με την κοινωνική δεξαμενή που κερδίζει τις εκλογές.
Ακόμη βέβαια και στην περίπτωση που τα καταφέρουν, θα πρέπει να τακτοποιήσουν ακόμη μια εκκρεμότητα. Να βρουν τον δικό τους Μπιλ Κλίντον. Ή έστω, Μπαράκ Ομπάμα.
