Εάν όντως η συμφωνία της κυρίας Μέρκελ με τους κυρίους Παπαδήμο και Μόντι, στην τηλεδιάσκεψη της Παρασκευής, προβλέπει ότι θα μας δώσουν, για να μας «σώσουν», τα 130 δις Ευρώ, τα οποία όμως θα μας πάρουν πίσω πριν καν μας τα δώσουν, τότε τι είδους «σωτηρία» είναι αυτή;
Έχει βέβαια κάποιο κόστος η οποιαδήποτε «σωτηρία» και το καταλαβαίνουμε.
Όμως το να πληρώνουμε επί 30 χρόνια πολλαπλάσιους τόκους, κάθε χρόνο, από εκείνους που πληρώνουν οι δανειστές μας για τα δικά τους δάνεια και για λεφτά άλλωστε που ποτέ δεν θα φτάσουν στα χέρια μας, δεν… μοιάζει κάπως πολύ με τοκογλυφία;
Θα μου πείτε: εδώ γέμισε ο κόσμος με τοκογλύφους και κάθε λογής πραματευτάδες του χρήματος και εμάς μάς ενόχλησε η Τρόικα; Δεν κάνουμε το σταυρό μας που βρέθηκαν αυτοί οι χριστιανοί (έστω και προτεστάντες, έστω και τοκογλύφοι) για να μας σώσουν, αλλά παραπονιόμαστε κι’ από πάνω; Όσοι βέβαια μπλέκουν με τοκογλύφους ή καταστρέφονται ή αυτοκτονούν. Δηλαδή αυτοκτονούν επειδή καταστρέφονται. Ό μη γένοιτο!
Ξέρω. Είναι πολύ απλοποιημένα τα παραπάνω. Αλλά αν πρόβλεπαν ότι ένα μέρος από τα «λεφτά της σωτηρίας» θα μας άφηναν να το διαθέσουμε στην ανάπτυξη και αν μάλιστα πρόβλεπαν εκείνοι ένα ευρύτερο Σχέδιο ανάπτυξης, για όλες τις ασθενέστερες χώρες της Ένωσης, δεν θάταν πιο χρήσιμο και γι’ αυτούς τους ίδιους και για τους «εταίρους» Έλληνες και για ολόκληρη την Ευρώπη;
Είναι τόσο αυτονόητο ώστε δύσκολα ερμηνεύεται –με την απλή λογική- αυτό το δογματικό πείσμα που τους έχει καταλάβει. Πιστεύουν πως υπηρετούν κάποιαν οικονομική ορθοδοξία και το δόγμα τους δεν είναι καν αίρεση. Μια «σέχτα» είναι, που κάνει πολύ κακό σε όλο τον κόσμο και δίνει μεγάλο πόνο στους Έλληνες.
Κυρίως όμως στους Γερμανούς έχει κάνει πολύ μεγάλη ζημιά ο φανατισμός του κ. Σόιμπλε. Γιατί ποτέ, από το τέλος του πολέμου, δεν ταυτίστηκε (δικαίως ή αδίκως) τόσο καθαρά στη συνείδηση των Λαών της Ευρώπης και του κόσμου η Γερμανία του σήμερα, με τη φρικτή Γερμανία του χθες.
