Η Ελλάδα της μεγάλης και πολυεπίπεδης κρίσης, έμελλε να εξελιχθεί σε σημείο αναφοράς και παράγοντα επηρεασμού των εξελίξεων, όχι μονάχα για την παγκόσμια οικονομία, αλλά και για την ευρωπαϊκή πολιτική.
Δεν είναι μόνο η γερμανική ηγεσία, η Μέρκελ και ο Σόιμπλε απ’ τη μια, με τον Στάινμπρουκ και τον Σταϊνμάγερ των Σοσιαλδημοκρατών απ’ την άλλη, που ερίζουν για τη δοσολογία της… τιμωρίας η οποία έχει επιβληθεί στην Ελλάδα. Με την Καγκελάριο να προσδοκά βάσιμα, σύμφωνα και με τις δημοσκοπήσεις που ήδη αποτυπώνουν κλίμα, ότι θα κεφαλαιοποιήσει υπέρ της τον… σωφρονισμό της Ελλάδας.
Από χθες, στο κάδρο της διεθνούς συζήτησης μπήκε και ο Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος υπερασπίστηκε τη χώρα μας, και αξιοποίησε το παράδειγμα της Ελλάδας ως προχωρημένο επιχείρημα για να ξεκινήσει τους επόμενους μήνες, εννοεί μετά τις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας, τις οποίες προσδοκά να κερδίσει, μια ευρεία συζήτηση και ζύμωση για αλλαγές στο δημοσιονομικό σύμφωνο σταθερότητας που «στραγγαλίζει» λαούς και κοινωνίες.
Ο κ. Ολάντ, ο οποίος εμφανίζεται σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις ως επικρατέστερος έναντι του Νικολά Σαρκοζί, αξιοποιεί στο έπακρο τα φιλελληνικά συναισθήματα της γαλλικής κοινωνίας. Και ταυτόχρονα τα… αντιγερμανικά. Ομιλεί με πολιτική ρητορική κοινής λογικής και αυταπόδεικτου. Επιβεβαιώνει δηλαδή ότι είναι βαρετά… συνηθισμένος.
Η εγγενής αδυναμία του να ξεδιπλώσει το προφίλ ενός χαρισματικού ηγέτη, που προφανές δεν κρύβει μέσα του, συμβάλλει στο να διατηρεί ακόμη ο Νικολά Σαρκοζί ελπίδες για επανεκλογή στο Ελιζέ. Συμβάλλει όμως και στο… να μην τον παίρνουν στα σοβαρά οι Γερμανοί, κάτι που συνεπάγεται ότι η διεθνής θέση της Ελλάδας επιβαρύνεται, μετά από μια «άτσαλη» υποστήριξη της χώρας μας από τον Φρανσουά Ολάντ.
Είναι περίπου βέβαιο ότι η Ελλάδα… δεν θα σωθεί από τον άλλοτε σύντροφο ζωής της Σεγκολέν Ρουαγιάλ. Ούτε η Γαλλία. Ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ακόμη και στην περίπτωση που καταφέρει να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κανείς δεν πιστεύει σοβαρά ότι θα υποστεί πολιτική μετάλλαξη, και θα γίνει ο ηγέτης που η σύγχρονη Ευρώπη θα ήθελε για τη Γαλλία.
Μια Γαλλία «ξεδοντιασμένη» σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, μετά την απώλεια του «ΑΑΑ» από την αξιολόγηση της οικονομίας της. Την οποία η Γερμανία παρουσιάζει στο τραπέζι των διεθνών εξελίξεων ως σχεδόν ισοϋψή συνομιλητή, μονάχα… για τους τύπους.Η Ελλάδα, όπως και η Ευρώπη, χρειάζονται στιβαρή πολιτική ηγεσία. Με όραμα και τη δυνατότητα να εμπνέουν. Να μην φοβούνται την ισχύ των Γερμανών, και να αναζητούν το πολιτικό ισοδύναμο στην ανεξάντλητη δεξαμενή των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Που θέλουν να έχουν μέλλον, και είναι διατεθειμένες να προετοιμάσουν το μέλλον αυτό. Ο κ. Ολάντ, με την πρόσφατη εικόνα του πολιτικού που… αλευρώθηκε, να αρνείται να πάρει διαζύγιο από τη μνήμη, είναι αφόρητα συνηθισμένος για να γίνει ο ηγέτης που ψάχνουμε.
