ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΒΟΪΤΣΙΔΗ
O δρόμος προς την καταστροφή της χώρας είναι στρωμένος με πολλή «εθνική υπερηφάνεια». Στη χώρα της άσκοπης μαγκιάς και της τζάμπα διαμαρτυρίας, όλες οι φωνές που επιμένουν να μην αλλάξει τίποτε εκεί καταλήγουν. Δεν εκχωρούμε, δε συναινούμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε, όπως έλεγαν τα πανό των «αγανακτισμένων» στην πλατεία Συντάγματος - δίπλα στα εικονοστάσια της Παναγίας, τους βυζαντινούς Δικέφαλους και τις αυτοσχέδιες κρεμάλες, σε μια πλήρη αποθέωση της σύγχυσης και του κιτς.
Η απόγνωση ενός μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας, που νιώθει το βιοτικό του επίπεδο να υποχωρεί, δημιουργεί συνθήκες θερμοκηπίου για τον εύκολο πολιτικό λόγο. Ο οποίος είναι ανορθολογικός και αδιέξοδος, γι' αυτό επιλέγει ν' απευθύνεται στο ένστικτο και στην ψυχή των ανθρώπων. Δεν μπορεί να πείσει με ποιο τρόπο η πτωχευμένη Ελλάδα θα έχει μισθούς υψηλότερους από της Βουλγαρίας, πώς θα συντηρήσει τα στοιχεία του κοινωνικού κράτους, πώς θα πληρώνει συντάξεις. Αγορεύει καταγγελτικά. Λέει αυτό που όλοι καταλαβαίνουμε, πόσο άσχημα είναι τα πράγματα. Ετσι γίνεται οικείος. Αλλά όταν έρχεται η ώρα να πει και τι προτείνει εκτός από τη γενικόλογη άρνηση κάθε μεταρρύθμισης, επιδίδεται στην εκτόξευση πυροτεχνημάτων. Το πιο θεαματικό από τα πυροτεχνήματά του είναι η «εθνική υπερηφάνεια».
Ωραία έχουν στήσει τη μηχανή η γιαλαντζί «πατριωτική Δεξιά» και η γιαλαντζί «πατριωτική Αριστερά» - που, ως συνήθως, συμφωνούν στον αναχρονισμό. Δεν ήταν εθνικά προσβλητικό που η χώρα δανειζόταν επί τρεις δειαετίες για να χρηματοδοτεί τη νεοπλουτική κατανάλωση. Ούτε που σπατάλησε ποταμούς ευρωπαϊκών επιδοτήσεων χωρίς να φτιάξει πέντε σοβαρά έργα υποδομής. Ούτε που η λαϊκή διαφθορά έχει φτάσει μέχερι το μεδούλι της ελληνικής κοινωνίας. Ούτε που καταστρέψαμε το περιβάλλον σε μια χώρα που θα μπορούσε να είναι ο παράδεισος επί της γης. Ούτε που καταντήσαμε οι παρίες της Ευρώπης. Ούτε που άλλοτε παρακαλάμε να μας χαρίσουν το μισό χρέος και άλλοτε παριστάνουμε τις «μαύρες χήρες» της Ευρωπαϊκής Ενωσης, απειλώντας ότι θα καταστρέψουμε το κοινό νόμισμα. Ούτε που ταξιδεύουμε στην Ευρώπη και μας κοιτάζουν λες και είμαστε πορτοφολάδες. Η «εθνική υπερηφάνεια» θίγεται επειδή οι μόνοι στον κόσμο οι οποίοι δέχονται να μας δανείσουν, οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, ζητούν κάποια διασφάλιση ότι τα χρήματα των φορολογουμένων τους δε θα καταλήξουν στον ελληνικό Πίθο των Δαναΐδων. Εντέλει, με τόσους και τέτοιους «πατριώτες», καθόλου περίεργο που φτάσαμε ως εδώ!
