Η προ μηνών διαπίστωση της «Monde» για την… παιδική χαρά με την οποία προσομοιάζει η σημερινή πολιτική ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συνιστά μια θλιβερή πραγματικότητα. Τόσο στην… από εδώ πλευρά του Ατλαντικού, όσο και ευρύτερα σε παγκόσμια επίπεδο, η ανθρωπότητα στερείται της φυσικής εκείνης ηγεσίας που θα αντιλαμβανόταν την οριακή κρισιμότητα των στιγμών.
Μια ηγεσία που θα κατανοούσε ότι σήμερα… είναι ήδη αργά, θα παραμέριζε σκοπιμότητες, σχεδιασμούς και υπολογιστικά αδιέξοδα, θα απευθυνόταν στην ανεξάντλητη δεξαμενή του ανθρώπινου δυναμικού κοινωνιών μαθημένων στα δύσκολα, και μπολιασμένων με τα κατάλληλα φίλτρα… πείσματος για να ανταπεξέλθουν.
Η έλλειψη ηγεσίας, προφανής και αυταπόδεικτη, προκαλεί κενό. Που θα καλυφθεί εκ των πραγμάτων, είτε από την πρωτογενή εξέγερση των κοινωνιών οι οποίες αισθάνονται να στερούνται βιαίως το δικαίωμα σε ένα καλύτερο μέλλον, είτε από την ίδια την πολιτική. Εφόσον αφυπνιστεί, και διακόψει τη μακαριότητα των συμβιβασμών με τις ιστορικές προκλήσεις που ξετυλίγονται μπροστά μας.
Μια τέτοια… δόση χαρισματικής πολιτικής ηγεσίας, που διαθέτει το εκτόπισμα να διαδραματίσει ρόλο ανατρεπτικής σταθεράς, που θα κατευθύνει τη διαχείριση της κρίσης στην έξοδο, και όχι στο… υπόγειο της κατάρρευσης, θα μπορούσε να είναι η επιλογή του Μπαράκ Ομπάμα να τοποθετήσει στο αξίωμα του προέδρου της Παγκόσμιας Τράπεζας τον Μπιλ Κλίντον.
Μετά την αποχώρηση του Ρόμπερτ Ζέλικ, τα ονόματα που ακούστηκαν στη shortlist των πιθανών διαδόχων του, είναι εκείνα της Χίλαρι Κλίντον και του Λόρενς Σάμερς. Η άλλοτε Πρώτη Κυρία ξεκαθάρισε ότι δεν ενδιαφέρεται, ενώ ο άλλοτε κορυφαίος οικονομικός σύμβουλος του Λευκού Οίκου, είναι μια συμβατική, τεχνοκρατική υποψηφιότητα.
Με τον Μπιλ Κλίντον ωστόσο, τα δεδομένα αλλάζουν. Ακόμη και στα 65 χρόνια του, με την υγεία του ταλαιπωρημένη λόγω των προβλημάτων που αντιμετώπισε πρόσφατα, ο πολιτικός που ανακάλυψε τον μεσαίο χώρο, και άνοιξε στις νεώτερες γενιές ένα παράθυρο στην ιστορική μνήμη της κληρονομιάς του JFK, παραμένει icon.
Έχοντας στο πλευρό του έναν τεχνοκράτη ο οποίος θα αναλάμβανε την καθημερινή «βρώμικη δουλειά», ο Μπιλ Κλίντον θα έφερνε άλλη αίγλη στην Παγκόσμια Τράπεζα. Αυτομάτως, θα καθιστούσε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εξαιρετικά… μικρό μπροστά στην Παγκόσμια Τράπεζα, και θα δημιουργούσε έναν νέο πόλο αφόρητης διαπραγμάτευσης και ζυμώσεων με τους ισχυρούς του χρήματος ανά τον κόσμο.
Η υψηλή δημοφιλία του, θα λειτουργούσε ως πρόσθετο στοιχείο αναφοράς και ενισχυτική παράμετρος, για να μεταβληθούν τα δεδομένα σε ακόμη ένα, κρίσιμο επίπεδο για τη διαχείριση της κρίσης: Την ψυχολογία.
Έχοντας αποδείξει στο παρελθόν ότι μπορεί να υπερβαίνει τις δυσκολίες και τα αδιέξοδα, και να διαψεύδει τις πιθανότητες, ειδικά όταν στοιχίζονται απέναντί του, ο άλλοτε Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών θα μπορούσε… να μας πάρει από το χεράκι, και να μας οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση. Στο τέλος ενός τούνελ, στο οποίο ακόμη δυσκολεύεται κανείς να διακρίνει φως.
