Τη μια μετά την άλλη χάνει τις ευκαιρίες ο κ. Γιώργος Παπανδρέου να αποχωρήσει με αξιοπρέπεια από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Σήμερα χάνει και την τελευταία (;).
Η απελπισμένη προσπάθειά του να παραμείνει, για λίγες ακόμη εβδομάδες ή έστω μόνο για λίγες μέρες ή και ώρες, κολλημένος στην καρέκλα του προέδρου, προκαλεί θλίψη που φτάνει στα όρια του οίκτου, ακόμη και από τους πολιτικούς του αντιπάλους. «Ακόμη μια στιγμή, σας παρακαλώ, κύριε δήμιε»…
Θα ήταν πράξη γενναιότητας εάν ο κ. Παπανδρέου είχε ζητήσει ταπεινά, μια μεγάλη συγνώμη από τον Ελληνικό λαό. Εάν είχε υποβάλει την παραίτησή του από την προεδρία του Κινήματος και είχε εμπιστευθεί στα Όργανά του την ευθύνη να κινήσουν και να εγγυηθούν τις διαδικασίες της διαδοχής του, αμέσως μετά την παραίτησή του από την πρωθυπουργία.
Δεν το έκανε. Έτσι, ούτε καν το ελαφρυντικό της «λεβεντιάς» δεν πρόκειται τώρα πια να του αναγνωρίσει η Ιστορία. Ούτε καν οι «σύντροφοί» του, περιλαμβανομένων και των «κηπουρών» του, μπορούν (ακόμη και αν το επιθυμούσαν) να του αναγνωρίσουν αυτό το έσχατο ηθικό αποκούμπι: Το ελαφρυντικό της λεβεντιάς.
Ο πιθανότερος πάντως διάδοχός του, ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος υπήρξε εξαιρετικά επιεικής και γενναιόδωρος. Σχεδόν στοργικός μαζί του.
Αυτό το «θέατρο» απευθύνεται, φυσικά στα ορφανά, πλέον, του κ. Παπανδρέου, που απελπισμένα αναζητούν ήδη υιοθεσία.
Η ευφυέστατη άλλωστε κίνηση του Βενιζέλου να βγάλει τον εαυτό του από το κάδρο του αλληλοσπαραγμού των επιγόνων των Παπανδρέου, ασχολούμενος με τη «σωτηρία» της Πατρίδας, θα του επιτρέψει (ελπίζει) να εμφανισθεί ως ο από μηχανής παράκλητος, την κατάλληλη ώρα.
Σε μια τέτοια στρατηγική ο ρόλος του timing των κινήσεων είναι καταλυτικός παράγοντας. Με τη χθεσινή του στάση διόρθωσε κάπως τις εκτός χρόνου κινήσεις του παρελθόντος. Να υποτεθεί ότι δεν θα το ξανακάνει;
