Από τη στιγμή που η μοναδική ομοιότητα του Φρανσουά Ολάντ με τον Φρανσουά Μιτεράν εστιάζεται στο… μικρό όνομά τους, ο Νικολά Σαρκοζί θα έπρεπε υπό φυσιολογικές συνθήκες να αισθάνεται εξαιρετικά άνετα, με φόντο τις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας σε δυο γύρους, στις 22 Απριλίου και στις 6 Μαϊου.
Ο υποψήφιος των Σοσιαλιστών δεν είναι φυσικά… Μιτεράν, ο μοναδικός πολιτικός της «απέναντι όχθης» που κατάφερε τις τελευταίες δεκαετίες να περάσει την είσοδο του Ελιζέ ως οικοδεσπότης, και όχι με την ιδιότητα του βιαστικού φιλοξενούμενου. Δεν είναι καν, Ντομινίκ Στρος-Καν, ώστε να μπορεί, αφενός να συσπειρώσει την εκλογική βάση των Σοσιαλιστών, και αφετέρου να διεκδικήσει την ψήφο στιγμιαίας οργής του μεσαίου χώρου για τον Σαρκοζί, ώστε να εισέλθει θριαμβευτικά στο Μέγαρο των Ηλυσίων Πεδίων.
Ο κ. Ολάντ είναι εξαιρετικά συνηθισμένος. Στα όρια του άχρωμου. Ακόμη και οι πρόσφατες εξαγγελίες του για μια περισσότερο κοινωνική προσέγγιση του μέλλοντος, διατυπώθηκαν κατά τρόπο που να μην καθιστούν ελκυστική την ακρόασή τους.
Βέβαια, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο Φρανσουά Ολάντ διατηρεί προβάδισμα έναντι του Νικολά Σαρκοζί. Όχι όμως επειδή πείθει ότι μπορεί να εκφράσει καλύτερα την αλλαγή που προσδοκούν οι Γάλλοι, ή να υπερασπιστεί τα συμφέροντά τους, χωρίς την αξιολόγηση-φετίχ των «ΑΑΑ».
Αλλά επειδή οι Γάλλοι μοιάζουν έτοιμοι να ψηφίσουν «αντί». Χωρίς να εξετάζουν το ποιον ψηφίζουν. Ίσως του αποδειχτεί αρκετό, ότι θα ψηφίσουν κατά του Νικολά Σαρκοζί, και θα τον τιμωρήσουν. Για όσα δεν έκανε.
Ο Γάλλος Πρόεδρος βέβαια είναι γεννημένος μαχητής. Αυτό άλλωστε αποδεικνύει η προϊστορία της εξολόθρευσης του Ζακ Σιράκ, του Ντομινίκ ντε Βιλπέν και του… Ντομινίκ Στρος-Καν. Δεν θα χάσει λοιπόν εύκολα. Θα το παλέψει ως το τέλος. Με όλες τις δυνάμεις του.
Αυτό φάνηκε και χθες, με τη διακαναλική συνέντευξή του. Στην οποία περιέγραψε το όραμά του για τη Γαλλία, όχι με αόριστες αναφορές αλλά με εξαιρετικά συγκεκριμένα και.. κοστολογημένα παραδείγματα. Και η ψαλίδα άρχισε να κλείνει.
Φαίνεται ωστόσο, ότι ακόμη και ο Σαρκοζί, που παραδοσιακά αντιλαμβανόταν νωρίτερα από τον καθένα τον εποχικό σφυγμό της γαλλικής κοινωνίας, αδυνατεί να καταλάβει ότι οι επικείμενες προεκλογικές εμφανίσεις του, με την Άνγκελα Μέρκελ στο πλευρό του, θα λειτουργήσουν πιθανότατα αντίθετα από ό, τι προσβλέπει.
Η Γερμανίδα Καγκελάριος ενοχλεί τη μεσαία τάξη της Γαλλίας. Φυσικά ενοχλεί τα γαλλικά ασθενέστερα στρώματα. Και εννοείται ότι ενοχλεί την ιστορική μνήμη της Γαλλίας. Την κουλτούρα της διαρκούς επανάστασης. Και της αναζήτησης του διαφορετικού. Βλέπει τη Μέρκελ και… αλλάζει πεζοδρόμιο.