Η δύναμη της απώλειας είναι συνηθέστατα η πλέον αποτελεσματική μέθοδος, για να αναδειχθεί η σημασία και η σπουδαιότητα μιας παρουσίας. Έστω κι αν τότε, τις περισσότερες φορές είναι πια… πολύ αργά. Τέσσερα χρόνια μετά την απώλεια του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, η φωνή της Εκκλησίας έχει αδυνατίσει. Τόσο ως προς την ένταση, όσο και ως προς τα μηνύματα που κομίζει.
Η… πρόθυμη συμμαχία των αυτοαποκαλούμενων «προοδευτικών», υποστηρίζει ότι… έτσι πρέπει να είναι η Εκκλησία. Να περιορίζεται στο θεολογικό και κοινωνικό της έργο. Να μην παρεμβαίνει στα δημόσια πράγματα. Να μην πολιτικολογεί.
Όλες αυτές οι κατηγορίες, ξεκινούν φυσικά από τη λάθος ανάγνωση του διαχρονικού ρόλου της Εκκλησίας. Σε συνδυασμό με τη λάθος ανάγνωση της κοινωνικής πραγματικότητας και της ιστορικής παρακαταθήκης του ελληνικού έθνους. Ένας λαός, ο ελληνικός, με βαθιές ρίζες στην ορθόδοξη πίστη, δεν θα μπορούσε παρά να περιμένει από την Εκκλησία να είναι εκεί.
Παρούσα και ζώσα. Στην καθημερινότητα του καθενός. Στα προβλήματά του. Όχι μόνο με παρηγορητική ρητορική και αυτοπροσδιορισμό. Αλλά λειτουργώντας ταυτόχρονα προληπτικά. Προλαμβάνοντας την «ασθένεια». Και στη συνέχεια, μην επιτρέποντας την εξάπλωσή της.
Όσοι ενοχλούνταν από τον λόγο του μακαριστού Χριστόδουλου, αδυνατούσαν να κατανοήσουν γιατί ένας Ιεράρχης είχε τη δική του ασυναγώνιστη δημοφιλία. Γιατί κέρδιζε τις λαϊκές μάζες με ένα νεύμα του, με ένα χαμόγελό του. Γιατί ήταν «πολιτικός», όπως εκείνοι το εννοούσαν, με τρόπο και περιεχόμενο που το πολιτικό δυναμικό της χώρας, και τα mediaκα στηρίγματά του, έμοιαζαν με φτωχούς, εξαιρετικά φτωχούς συγγενείς.
Είναι οι ίδιοι, μοιραίοι για το παραστράτημα της εθνικής διαδρομής δημόσιοι παράγοντες, που αντί να προσπαθήσουν, ο καθένας από το πόστο του, να πείσουν την τρόικα για τον μάταιο και αυτοκαταστροφικό χαρακτήρα του Μνημονίου, διεκδικώντας την επιτόπια ανάσχεση των διαβρωτικών συνεπειών του, είναι συνειδησιακά πρόθυμοι να… περιμένουν στην ουρά, έξω από το γραφείο του «Επιτρόπου» που θέλει να επιβάλλει στην Ελλάδα το Βερολίνο. Περιμένοντας έναν προνομιακό «διορισμό».
Για να μην θυμηθούμε τη δημόσια καταγγελία του Τζορτζ Σόρος, που… μάλλον ξέρει καλύτερα από όλους μας, για εκείνους, τους «Έλληνες», οι οποίοι έχουν προχωρημένα συμφέροντα να επιστρέψει η χώρα στη δημοσιονομική μιζέρια της δραχμής.
Εθνικές απώλειες όπως του μακαριστού Χριστόδουλου καλείται να καλύψει η επόμενη Ελλάδα, προκειμένου να ανακτήσει την αξιοπρέπειά της. Να ξαναβρεί το δρόμο για την εθνική αυτοπεποίθηση. Να κινητροδοτηθούν οι γενιές των Ελλήνων, να ακολουθήσουν την ιστορικά επιβεβαιούμενη διδαχή του Μαχάτμα Γκάντι: Να γίνουμε η αλλαγή, που θέλουμε να δούμε.
Η Εκκλησία χρειάζεται έναν Χριστόδουλο. Η Ελλάδα χρειάζεται μια Εκκλησία με Χριστόδουλο. Όπως χρειάζεται εθνικές σταθερές: Στην πολιτική, την κοινωνία, την οικονομία, την εκπαίδευση, τον πολιτισμό, τις τέχνες και τα γράμματα.
Μονάχα με εθνικές σταθερές, θα αποφύγουμε την οδυνηρή ισορροπία στο κενό. Μονάχα με ηγετικές φυσιογνωμίες που θα αποτελέσουν έμπνευση αγώνα ανατροπής, θα ξαναπάρει μπροστά η παραγωγική μηχανή του έθνους. Σπάζοντας το τείχος της σιωπής που θέλουν να μας επιβάλλουν.
Και παραμερίζοντας τις μετριότητες, που αρνούνται πεισματικά να φανούν συνεπείς με το μοναδικό τόσο αυταπόδεικτο εθνικό καθήκον τους: Να απαλλάξουν τη χώρα από την καχεκτική παρουσία τους. Για να ξαναβρεί η Ελλάδα το χαμόγελό της. Για να αποκτήσουμε ξανά δικαίωμα στο μέλλο
