«Το αφεντικό τρελάθηκε και ξεπουλάει» ήταν το σλόγκαν της περασμένης δεκαετίας σε βιτρίνες επιχειρήσεων που ξεπούλαγαν πιο κάτω κι από μισοτιμής τα εμπορεύματά τους. Το ίδιο συμβαίνει και στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Οι ομάδες ξεπουλάνε τους παίκτες για λίγες χιλιάδες ευρώ ή τους αφήνουν να αποχωρήσουν αφού πρώτα χαρίσουν τα οφειλόμενα.
Το… σκηνικό πτώχευσης αρχίζει να εξαπλώνεται σχεδόν σε όλες τις ποδοσφαιρικές ομάδες. Εξαιρέσεις σε αυτό το σκηνικό είναι ο Ολυμπιακός και ο Παναιτωλικός. Δυο ΠΑΕ που διαθέτουν προέδρους οι οποίοι έχουν αποφασίσει (και για όσο αντέχουν) να καλύπτουν αυτοί από την δική τους τσέπη τις «μαύρες τρύπες» που δημιουργούνται στα ταμεία των ομάδων τους. Μετά από αυτούς το… χάος.
Ολοι οι υπόλοιποι βράζουν στο ίδιο καζάνι με οφειλές, αμφισβήτηση, γκρίνια και εμπόριο ελπίδας. Προσφάτως είδαμε ότι ο ΠΑΟΚ μια ομάδα με τεράστιο λαϊκό έρεισμα και πολύ ισχυρή ανταπόκριση στους φιλάθλους του, αναγκάστηκε να ξεπουλήσει τους Κοντρέρας και Βιερίνια για να επιβιώσει. Ο Παναθηναϊκός σχεδόν δεν έκανε πρόταση στον Νίνη για να τον κρατήσει κι εκείνος έχει δώσει τα χέρια με την Πάρμα. Στον Αρη οι παίκτες έχουν ξεχάσει πότε πληρώθηκαν την τελευταία φορά. Για την ΑΕΚ δεν το συζητάμε. Το θέατρο του παραλόγου στο μεγαλείο του!
Η κατάσταση πηγαίνει προς το χειρότερο καθώς το τρίπτυχο στο οποίο στηρίχθηκε και από το οποίο ανδρώθηκε αυτό το μοντέλο αθλητικής δραστηριότητας «πνέει τα λοίσθια». Τηλεοπτικά δικαιώματα, εισιτήρια και μάρκετινγκ, οι τρεις πόροι επιβίωσης των ομάδων, ακολουθούν τους δείκτες της οικονομικής κατάστασης στη χώρα. Καταρρέουν. Ετσι από τη στιγμή που οι… προεδράρες με τα εκατομμύρια έχουν εκλείψει, οι ομάδες αναγκάζονται να πουλήσουν και τα… ασημικά τους για να ζήσουν.
Ο ΟΠΑΠ και τα τηλεοπτικά δικαιώματα για την ώρα δίνουν «ενέσεις επιβίωσης» στις ομάδες, κάτι σαν το ΔΝΤ και τη χώρα. Περιμένουν όλοι την… επόμενη δόση και φυσικά αυτό δεν βγάζει πουθενά.
Η κατάσταση αυτή προφανώς δημιουργεί ευκαιρίες σε νεαρούς παίκτες να αναδείξουν το ταλέντο τους και να διακριθούν. Τώρα βέβαια, που οι ακριβοπληρωμένοι μέτριοι έως κακοί κοινοτικοί και ξένοι παίκτες φεύγουν άρον -άρον. Είτε επειδή είναι πλέον ακριβοί, είτε επειδή δεν αντέχουν την… απληρωσιά!
Τι θα γίνει όταν τελειώσουν τα… ασημικά βέβαια κανείς δεν αναλογίζεται, όπως κανείς δεν σκέφτηκε ότι το ποδόσφαιρο θα φτάσει έως εδώ. Το «δος ημίν σήμερον» άλλωστε ήταν πάντοτε το μοναδικό πλάνο που υπήρχε…
