Η σχέση του πολιτικού Οίκου των Παπανδρέου με το Συγκρότημα Λαμπράκη, είναι μακρά και έντονη, σχεδόν βιωματική. Από την εποχή που οι ψηφοφόροι της Ένωσης Κέντρου έκαιγαν εφημερίδες του Συγκροτήματος έξω από την τότε έδρα του ΔΟΛ, στην οδό Χρήστου Λαδά.
Τρεις γενιές Παπανδρέου, που υπέγραψαν ως πρωθυπουργοί και πέρασαν από το Μέγαρο Μαξίμου, τα έβαλαν με το Συγκρότημα, καταγγέλλοντας εμμέσως ή ευθέως, Αποστασία και δυσώδες παρασκήνιο. Ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Ανδρέας και ο Γιώργος Παπανδρέου «έδειξαν» στην κατεύθυνση του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη. Ενώ, λίγο νωρίτερα και λίγο αργότερα από τις καταγγελίες, οι σχέσεις τους με τον ΔΟΛ ήταν απολύτως… συμβιωτικές.
Η Ένωση Κέντρου περπάτησε πολιτικά σε μη ομαλές περιόδους, επομένως είναι δύσκολο να αποτιμηθεί το ισοζύγιο της σχέσης εξουσίας με το Συγκρότημα Λαμπράκη. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν εκείνος που έβλεπε πίσω από τον ΔΟΛ, καθώς και άλλα ΜΜΕ, μια συνωμοσία διαρκείας εις βάρος του, με στόχο την ανατροπή του από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ το 1989, με αφορμή το σκάνδαλο Κοσκωτά. Την ανατροπή και διαδοχή του από τον Κώστα Σημίτη. Τότε, το σενάριο δεν προχώρησε, καθώς ο Ανδρέας Παπανδρέου επανεξελέγη πανηγυρικά στην πρωθυπουργία το 1993, και τελικά εκείνος που τον διαδέχτηκε ήταν ο Σημίτης, αλλά με καθυστέρηση ετών.
Με τον Γιώργο Παπανδρέου, τα πράγματα σοβάρεψαν. Η εκλογή του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ το 2004, επεβλήθη περίπου ως μονόδρομος, με τον οποίο δεν διαφώνησε το Συγκρότημα Λαμπράκη. Μετά την ήττα στις εκλογές του 2007, το πρωτοσέλιδο «Παραιτηθείτε, κύριε Πρόεδρε», του «Βήματος», έχει μείνει μέχρι και σήμερα βαθιά χαραγμένο στη μνήμη.
Στις εκλογές του 2009, ο Γιώργος Παπανδρέου εμφανίστηκε περίπου ως «μεσσίας», προκειμένου να επιταχυνθεί η κατάρρευση της κυβέρνησης Καραμανλή. Ενώ ακόμη και η εθνικά μοιραία επιλογή του να βάλει τη χώρα στο Μνημόνιο, έγινε δεκτή ως… θυσία.
Μετά τις χθεσινές αποκαλύψεις, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω πλέον. Επειδή απ΄ τη μια υπάρχει ένας πικραμένος ηγέτης, σαν τον Γιώργο Παπανδρέου, που λειτουργεί με ψυχολογία «ελεύθερου σκοπευτή», και δεν έχει τίποτα να χάσει. Επομένως, μπορεί να πει… τα πάντα.
Απ΄ την άλλη, το Συγκρότημα Λαμπράκη, όπως και τα υπόλοιπα παραδοσιακά και «παλαιά» ΜΜΕ, δεν έχουν την αίγλη, την ισχύ και την παρεμβατικότητα του παρελθόντος. Λόγω της μεγάλης συρρίκνωσης των εφημερίδων, και το καλπασμού του διαδικτύου και των social media.
Κανείς δεν βρίσκεται πλέον στο απυρόβλητο. Κι αν «αποσυρθεί» ένα άρθρο από μια εφημερίδα, στον ελεύθερο αέρα του διαδικτύου είναι δύσκολο να «κατέβει». Ακόμη όμως, κι αν «κατέβει», υπάρχει το… twitter.
