Το ερώτημα του τίτλου συνόδευε τον Γιώργο Παπανδρέου από τα πρώτα κιόλας βήματα του στην ενεργό πολιτική. Έπρεπε να αποδείξει ότι η οικειότητα της χρήσης του μικρού ονόματός του, δεν συνεπαγόταν την υπονόμευση του επωνύμου που κουβαλούσε, βαρύ σαν ιστορία.
Και ο Ανδρέας άλλωστε, ήταν… ο Ανδρέας. Μόνο που η προσφώνηση δεν ήταν υποτιμητική, αλλά οικεία, ανθρώπινη και… παραπλανητική. Ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ είχε πετύχει να ξεγελάσει τους Έλληνες, και να τους πείσει ότι… ήταν ένας από αυτούς. Φυσικά δεν ήταν, αλλά η Ελλάδα, όπως συνέβη και συνολικά με την εθνική διαδρομή του ΠΑΣΟΚ, άργησε πάρα πολύ να αφυπνιστεί από τους μύθους με τους οποίους ζούσε.
Με τον Γιώργο Παπανδρέου απ’ την άλλη, το μικρό όνομά του, και κυρίως το μειωτικό υποκοριστικό του, τον συντρόφευε δια βίου, προκειμένου να τον διαχωρίζει από την πολιτική κληρονομιά του πατέρα του.
Γι’ αυτό και η αναφορά του Ευάγγελου Βενιζέλου στον «φίλο Γιώργο», σε μια στιγμή κατά την οποία ο πρώην πρωθυπουργός διάγει τη χειρότερη περίοδο της πολιτική σταδιοδρομίας του, κάθε άλλο παρά τόνωσε το φρόνημα του απερχόμενου Προέδρου του ΠΑΣΟΚ.
Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Παπαδήμου και Υπουργός Οικονομικών ήταν ειλικρινής. Η σχέση του με τον Γιώργο Παπανδρέου τους τελευταίους μήνες, έγινε πιο στενή από όσο φαντάζονται οι περισσότεροι. Μεταξύ τους βέβαια, και όχι μεταξύ των λεγόμενων «αυλικών».
Το αποτέλεσμα ωστόσο δεν άλλαξε τις εντυπώσεις. Η αναφορά του Ευάγγελου Βενιζέλου στον «Γιώργο», ξύπνησε μνήμες από ένα φορτισμένο παρελθόν, που όπως αποδείχτηκε δεν ξεπεράστηκε ποτέ. Ειδικά σήμερα, που ο Ευάγγελος Βενιζέλος έχασε για δεύτερη φορά το ΠΑΣΟΚ.
