Η πίεση της Τρόικα για νέα μέτρα, πιο σκληρά ακόμη, αποδεικνύει πως η κυβέρνηση Παπανδρέου, δεν κατάφερε, ειδικά το 2011, να επιτύχει, τις διαρθρωτικές αλλαγές που είχε υποσχεθεί σε ευρωπαίους εταίρους και ΔΝΤ.
Για την τρόικα, οι διαρθρωτικές πολιτικές, έχουν το νόημα της εξασφάλισης των χρημάτων των δανειστών, ενώ για την Ελλάδα κάποιες από αυτές, έχουν πραγματικά το νόημα της εξυγίανσης της χώρας.
Όλες οι επιβαλλόμενες αλλαγές αποσκοπούν στη δημιουργία επιπλέον εσόδων.
Οικονομικό πλούτο, αποκτά κυρίως μία χώρα, είτε από την εκμετάλλευση των ιδίων πηγών της (τουρισμός, ενέργεια, δημόσια περιουσία κ.α.) είτε από τη φορολόγηση των εισοδημάτων των πολιτών.
Σε αυτά η κυβέρνηση Παπανδρέου απέτυχε. Και μάλιστα απέτυχε παταγωδώς. Απέτυχε σε τέτοιο σημείο που παρέσυρε την Ευρωζώνη και τις διεθνείς αγορές σε επικίνδυνα μονοπάτια. Δημιούργησε το αίσθημα, σε πιστωτές και επενδυτές, πως μία χώρα ανήκουσα στο ευρώ και υπό την κοινοτική προστασία, δεν καταφέρνει να αντεπεξέλθει.
Κι αυτό φυσικά, υποδηλώνει και την αδυναμία της Ευρώπης, να προστατέψει τα μέλη της.
Όμως, ακόμη και το επικοινωνιακό του προβλήματος, είναι σημαντικό, διότι, η γεύση που μένει είναι πως Εμείς δεν τα καταφέραμε.
Πως Εμείς δεν κάναμε το δικό μας χρέος. Και φυσικά, Δεν το κάναμε.
Γιατί προσπαθήσαμε να σβήσουμε τη φωτιά σε ένα «μαγαζί», φωνάζοντας για «πυροσβέστες» αυτούς που την άναψαν.
Και μάλιστα άτσαλα και με τόσες πολλές εστίες που οι αναζωπυρώσεις είναι πιο εφιαλτικές και απρόβλεπτες, από την πρώτη μεγάλη φωτιά.
Η προηγούμενη κυβέρνηση, δεν κατάφερε να μειώσει το σπάταλο κρατικό μηχανισμό, αντιθέτως τον διόγκωσε και με τη σύσταση νέων φορέων και γραμματειών.
Δεν κατάφερε να απορροφήσει κοινοτικά κονδύλια στοχεύοντας στην ανάπτυξη και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, αλλά και πλούτου.
Δεν αξιοποίησε τη Δημόσια περιουσία.
Δεν απελευθέρωσε τα επαγγέλματα.
Δεν επεδίωξε την κοινωνική συνοχή, παρά μόνο τη λογιστική βιτρίνα, έναντι των εταίρων.
Δεν έφερε πίσω τα κλεμμένα…
Για αυτά κρίθηκε… τουλάχιστον τύποις, δια της απομακρύνσεως του κ. Παπανδρέου, από το τιμόνι της χώρας.
Και μάλιστα με επανάσταση και εκβιασμούς που κινήθηκαν από τους «συντρόφους» του κινήματος. Από όσους δεν υπουργοποιήθηκαν. Ή από όσους είχαν απομακρυνθεί λόγω κάποιου ανασχηματισμού.
Όλοι αυτοί, κυβερνώντες και επαναστάτες, όλοι τους «σύντροφοι», πρόδωσαν το μεγαλύτερο κομμάτι της πασοκικής κοινωνίας, αλλά κυρίως, έπαιξαν τους «πυροσβέστες» σε βάρος, της Ελληνικής κοινωνίας και της εθνικής αξιοπρέπειας και αυτοτέλειας.
Με τις θεωρίες τους και τα έργα τους, είτε με δράσεις «σωτηρίας», είτε με δράσεις εσωκομματικής αμφισβήτησης, οδήγησαν την Ελλάδα στον εφιάλτη που ζούμε σήμερα.
Στον εφιάλτη, που ο Γιώργος, πήρε πίσω και υποθήκευσε, όλα όσα έδωσε πλουσιοπάροχα ο Ανδρέας…
Όμως οι διαπιστώσεις της Τρόικα, δεν βάζουν φρένο στον εφιάλτη. Ζητούν κι άλλα μέτρα, διότι τα προηγούμενα δύο χρόνια, τα μεγάλα διαρθρωτικά βήματα δεν έγιναν. Κυρίως στον τομέα της Οικονομίας, και της Ανάπτυξης.
Τους τομείς που χειρίστηκαν οι υπουργοί, Βενιζέλος, Χρυσοχοϊδης, και Κατσέλη. Αυτοί, οι ίδιοι, διεκδικούν σήμερα, το ΠΑΣΟΚ.
Κρίθηκαν ήδη από την Ελληνική κοινωνία.
Κρίθηκαν ήδη και από την Ευρώπη.
Σε λίγο θα κριθούν και από το 12% της κομματικής βάσης η αυτού που θα έχει μείνει μέχρι την ημέρα της εκλογής νέου προέδρου του κινήματος.
Θα πρέπει να πείσουν τους έτερους συντρόφους, πως αυτοί που απέτυχαν ως υπουργοί, την κρισιμότερη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας της πατρίδας μας, θα πετύχουν αργότερα, πολύ αργότερα, κάποτε, ως Πρωθυπουργοί.
