ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Η 14η Μαϊου ήταν μέχρι πρότινος η μέρα του Φρανκ Σινάτρα, καθώς ο μεγάλος Αμερικανός ηθοποιός και τραγουδιστής έφυγε από τη ζωή εκείνη τη μέρα, το 1998. Από φέτος ωστόσο, η 14η Μαϊου θα μείνει στην ιστορία ως η μέρα που άλλαξε τη μοίρα της Ελλάδας, της ευρωζώνης, της ζωής μας ολόκληρης.
Πιθανόν να ακούγεται βαρύ και υπερβολικό. Δεν είναι. Γιατί, αν δεν συνέβαιναν όσα έλαβαν χώρα στο Sofitel της Νέας Υόρκης, στις 14 Μαϊου του 2011, και ο Ντομινίκ Στρος-Καν δεν ενέδιδε στα πάθη του, το πιθανότερο είναι ότι η κρίση χρέους της ευρωζώνης, με επίκεντρο την Ελλάδα, δεν θα είχε λάβει ποτέ τόσο ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
Ο DSK, όσο… αχαλίνωτος ήταν στην προσωπική ζωή του, άλλο τόσο ισχυρό παρέμεινε το απόθεμα πολιτικού ταλέντου που τον συνόδευε από τα πρώτα βήματά του στην πολιτική.
Είχε καταφέρει λοιπόν να προσδώσει οντότητα στο αξίωμα του Γενικού Διευθυντή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, και σε συνδυασμό με τη φιλοδοξία του να διαδεχθεί τον Νικολά Σαρκοζί στην Προεδρία της Γαλλίας Δημοκρατίας, ήταν ο μόνος τον οποίο η Άνγκελα Μέρκελ δεν μπορούσε να κοιτάξει κατάματα, με το γνωστό, περιφρονητικό ύφος της.
Όπως μάλιστα αφηγείται και ο σχετικός «αστικός μύθος», προτού συλληφθεί για το περιστατικό με την καμαριέρα, ο Ντομινίκ Στρος-Καν ετοιμαζόταν να πετάξει για την Ευρώπη, προκειμένου να πείσει την Άνγκελα Μέρκελ, και δι εκείνης το σύνολο της Ευρώπης, για ένα βιώσιμο και ρεαλιστικό σχέδιο εξόδου από την κρίση. Δεν… πρόκανε, που θα έλεγε και ο Χαρίλαος Τρικούπης.
Σήμερα, μιλώντας σε οικονομικό φόρουμ στο Πεκίνο, ο Ντομινίκ Στρος-Καν επέρριψε ευθύνες στους ηγέτες της ευρωζώνης για τη διάχυση της κρίσης. Και θύμισε πόσο πολύ λείπουν πολιτικοί με τη δική του τεχνοκρατική κατάρτιση, από μια Ευρώπη με ελλειμματική ηγεσία. Στα όρια της «παιδικής χαράς», που θα έλεγε και η «Monde».
Για όλα τα παραπάνω, ο Ντομινίκ Στρος-Καν αποτελεί σχηματικά την αιτία του κακού, για την επιβάρυνση των δεινών της Ελλάδας και της Ευρώπης. Και αυτή, είναι μια legacy που κάθε άλλο παρά κολακεύει την πολιτική και ιστορική διαδρομή του. Το δικό του «my way», για να θυμηθούμε και τον Σινάτρα, ήταν αυτοκαταστροφικό.
