ΜΑΡΙΚΑ ΛΥΣΙΑΝΘΗ
Το παράδειγμα του Φρανσουά Μιτεράν, ιστορικά και πολιτικά, είναι εξαιρετικά χρήσιμο για όσους κοιτάζουν τον καθρέφτη και βλέπουν… ηγέτες. Καθώς και ανεκπλήρωτα «εγώ», με αποτέλεσμα να βιάζονται και να απαιτούν μια εκλογική δικαίωση που ενδεχομένως δεν τους αξίζει.
Ο Γάλλος πολιτικός, πέρασε στην Ιστορία ως πιθανότατα ο σημαντικότερος ένοικος των Ηλυσίων Πεδίων, μετά τον στρατηγό Σαρλ ντε Γκολ. Μόνο που, για να βρεθεί εκεί όπου πίστευε ότι τον είχε «τάξει» το πεπρωμένο του, έκανε μεγάλη υπομονή. Πολύ μεγάλη, για τα σημερινή δεδομένα.
Σαν σήμερα, στις 19 Δεκεμβρίου του 1965, ο Φρανσουά Μιτεράν έχασε στις προεδρικές εκλογές από τον Σαρλ ντε Γκολ, εκπροσωπώντας ένα ενιαίο μέτωπο του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς, απέναντι στον «πατέρα» της σύγχρονης Γαλλικής Δημοκρατίας. Ήταν μόλις 49 ετών, και το «μόλις» αναφέρεται στις συνθήκες της εποχής, που δεν ευνοούσαν την προώθηση της γενιάς των σαραντάρηδων στην εξουσία.
Ο Μιτεράν και η Γαλλία περίμεναν 16 ολόκληρα χρόνια, για να συναντηθούν, σε αυτό το σημαντικό ραντεβού με την Ιστορία. Ο Σοσιαλιστής ηγέτης έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας το 1981. Μαζί… με τον Ανδρέα, επικρατώντας του Βαλερί Ζισκάρ ντ΄Εστέν.
Ο Φρανσουά Μιτεράν έγινε Πρόεδρος σε ηλικία 65 ετών, δηλαδή… λιγάκι προχωρημένα. Κατάφερε ωστόσο να αφήσει το στίγμα του, και να κερδίσει μια περίοπτη θέση στην καρδιά των Γάλλων. Και στην πολιτική ιστορία της χώρας που γέννησε τη σημαντικότερη επανάσταση των λαών.
Το παράδειγμά του λοιπόν, θα πρέπει να λειτουργεί ως αέναο υπόδειγμα στοχοπροσήλωσης. Σκληρής δουλειάς. Σχεδίου. Χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι θα πρέπει κανείς να περιμένει… να γεράσει.
