ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΜΑΡΙΝΟΣ
Η φράση του Παύλου Μπακογιάννη περί των αδιεξόδων που δεν υπάρχουν στη Δημοκρατία, έμελλε να… κακοποιηθεί ιστορικά. Να περιπέσει στην ευτέλεια της καθημερινότητας και της πολυχρησίας. Να γίνει κοινότυπη και περίπου αυτονόητη. Μόνο που στις μέρες μας, τα αυτονόητα είναι εκείνα που απειλούνται με… βαριά ήττα από τις «προσωπικές αλήθειες». Τις «αλήθειες» που δεν εκφράζουν κανέναν, παρά μόνο τον εαυτό τους.
Όταν ο Αντώνης Σαμαράς έκανε τη μεγάλη προσωπική και πολιτική υπέρβαση να συμπράξει στον σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου, προκειμένου να αποφευχθεί η τότε άμεσα επαπειλούμενη χρεοκοπία της Ελλάδας, και να εκτονωθεί η διεθνής οργή για τον Γιώργο Παπανδρέου, που είχε άμεσες, αρνητικές επιπτώσεις στην εικόνα της χώρας, πολλοί… γκρίνιαξαν για την επιλογή του.
Έναν μήνα μετά, ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης δικαιώνεται πλήρως και πανηγυρικά. Όχι μόνο επειδή έβαλε το εθνικό συμφέρον πάνω από το αμιγώς κομματικό, αλλά και διότι, η αρνητική εικόνα που εκπέμπει στην κοινωνία η κυβέρνηση Παπαδήμου, και καταγράφηκε ξεκάθαρα στη δημοσκόπηση της «MRB», ενισχύει το κεντρικό ζητούμενο της Νέας Δημοκρατίας: Την αυτοδυναμία.
Μια κοινωνία προχωρημένα απογοητευμένη, όπως είναι η ελληνική, εξακολουθεί να πιστεύει ότι οι κυβερνήσεις συνεργασίας αποτελούν την καλύτερη λύση για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της χώρας. Μέσω της κυβέρνησης Παπαδήμου ωστόσο, διαπιστώνουν ότι η συνεργασία κάθε άλλο παρά εύκολη υπόθεση είναι.
Και με αυτή την τελευταία παράσταση πολιτικού αυτοπροσδιορισμού, είναι εμφανές ότι η τάση να δώσουν αυτοδυναμία σε ένα κόμμα, στις εκλογές που έρχονται, θα αυξάνεται. Και βέβαια, το κόμμα αυτό είναι η Νέα Δημοκρατία.
