ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Το πολιτικό δράμα για το ΠΑΣΟΚ του μέλλοντός μας, που θα έλεγε και ο Κώστας Λαλιώτης, το οποίο βιώνουμε σχεδόν σε καθημερινή βάση, με πρωταγωνιστές τα κορυφαία στελέχη του Κινήματος που επιθυμούν να διαδεχτούν τον Γιώργο Παπανδρέου, και συμμετέχουν στην κυβέρνηση Παπαδήμου, προσφέρεται για εργαλείο ανάλυσης, εμβάθυνσης, και εξήγησης μιας σημαντικής πτυχής της εθνικής κακοδαιμονίας μας.
Δηλαδή, του προσωπικού και στρατηγικού αποπροσανατολισμού των πολιτικών, οι οποίοι επιχειρούν να ταξιδέψουν το βλέμμα τους στο μέλλον, τα «μεγάλα» και σημαντικά, τα εθνικά και οραματικά, προσπερνώντας μια αυταπόδεικτη πραγματικότητα: Ότι κρίνονται, αξιολογούνται και αφήνουν το πολιτικό αποτύπωμά τους στο εθνικό και κοινωνικό υποσυνείδητο, από το τι κάνουν και κυρίως… τι δεν κάνουν, στον τομέα της ευθύνης τους. Εκεί βρίσκονται τα “μεγάλα” και σημαντικά.
Carpe diem, που θα έλεγαν και οι (πολύ) αρχαίοι Λατίνοι. Η πολιτική παρακαταθήκη του καθενός αποτελεί μια σύνθεση καθημερινών αποτελεσμάτων. Δράσεων. Εκεί όπου ο καθένας έχει ταχθεί. Τι είναι άλλωστε η πολιτική, αν όχι καθημερινές πρακτικές και πρωτοβουλίες για τη βελτίωση της ζωής των πολιτών, την καλυτέρευση του εθνικού μέλλοντος.
Ειδικά στη σημερινή εποχή μάλιστα, της μεγάλης και πολυεπίπεδης κρίσης από τη μια, και της έκρηξης των social media απ’ την άλλη, που δίνουν στον πολιτικό τη δυνατότητα της απευθείας επικοινωνίας με την κοινωνία των ενεργών πολιτών, χωρίς… παραμορφωτικούς ενδιάμεσους, εκείνοι που έχουν το δικαίωμα υπογραφής για να αλλάξει η ζωή μας, καλό θα ήταν να το ασκούν κιόλας.
Καλό για εκείνους, καλό πρωτίστως για την κοινωνία, για την Ελλάδα, για το μέλλον μας. Αντί όμως να συμβαίνει αυτό, παρακολουθεί κανείς τους περισσότερους να επιλέγουν τη συνειδητή αναβολή της διαχείρισης όσων έπρεπε να έχουν γίνει… χθες, στον βωμό της «αφήγησης» ενός μέλλοντος που ενδεχομένως δεν θα έλθει ποτέ.
Ουσιαστικά, παρακάμπτουν το απαραίτητο στάδιο του… σήμερα, για το αύριο που διατηρεί διαχρονικά περισσότερο ελκυστικά χαρακτηριστικά. Επειδή, παραδοσιακά λειτουργεί ως ο στιγμιαίος αποπροσανατολισμός από τα προβλήματα του παρόντος. Με τέτοιες απαρχαιωμένες νοοτροπίες όμως, «εκείνο» το αύριο, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι δεν θα έρθει ποτέ.
Η δε πολιτική, και οι εκπρόσωποί της, χάνουν τη μεγάλη ευκαιρία να ανακτήσουν μια ειλικρινή σχέση, έστω και… ελεύθερης συμβίωσης, με μια κοινωνία που τους έχει εκ των προτέρων απαξιώσει.
