ΜΑΡΙΚΑ ΛΥΣΙΑΝΘΗ
Σύμφωνα με μια… προαιώνια θεωρία, αν η Αρχαία Ελλάδα και ειδικότερα η Αθήνα του Περικλή ανακάλυψαν τη Δημοκρατία, το έθνος που «γεννήθηκε» μετά την εξέγερσή του απέναντι στη Βρετανική Αυτοκρατορία, είναι εκείνο που την… αναδιάρθρωσε.
Πράγματι, οι Ηνωμένες Πολιτείες αποτελούν σημείο αναφοράς των σύγχρονων δημοκρατιών, έστω κι αν η λειτουργία του συστήματος κάθε άλλο παρά ενθουσιάζει τη μισή και πλέον κοινωνία, η οποία απέχει επιδεικτικά από τις εκλογικές αναμετρήσεις.
Πρακτικό αποτέλεσμα της παραπάνω διαπίστωσης είναι η δυσαρμονία κοινωνίας-κεντρικής εξουσίας, που γίνεται ακόμη πιο «ενοχλητική», όταν μιλάμε για την μέχρι πρότινος μοναδική εναπομείνασα υπερδύναμη του πλανήτη. Από τις αποφάσεις της εξουσίας της οποίας, καθορίζονται εν πολλοίς οι εξελίξεις στο σύνολο του σύγχρονου κόσμου.
Τις προηγούμενες μέρες, η Υπουργός Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον, αλλά και συνολικά τα αμερικανικά ΜΜΕ, έστρεψαν τα βέλη τους κατά της Ρωσίας και προσωπικά του Βλαντιμίρ Πούτιν, αφήνοντας να εννοηθεί σαφώς ότι στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές της Μόσχας, το κόμμα του «τσάρου»… διευκόλυνε νοθεία.
Όταν βέβαια μιλάμε για νοθεία, αναζητούμε αμέσως το… θύμα της διαστρέβλωσης της ετυμηγορίας του εκλογικού σώματος. Στην περίπτωσή μας, ως «θύμα» παρουσιάζονται οι Κομμουνιστές του Γκενάντι Ζουγκάνοφ, δηλαδή όσοι νοσταλγοί της πιο σκληρής εποχής των Σοβιέτ, συνεχίζουν να ασχολούνται ενεργά με την πολιτική, προσδοκώντας ενδεχομένως σε μια μάλλον… ανιστόρητη επανάκαμψη.
Το να υποστηρίζει κανείς ότι το άλλοτε κραταιό ΚΚΣΕ έπεσε θύμα… νοθείας, προκαλεί το λιγότερο θυμηδία. Παρά την αγωνιώδη προσπάθεια της δυτικής προπαγάνδας να τα βάλει με την κοινή λογική, απαιτώντας μάλιστα να εξέλθει της αναμέτρησης νικήτρια.
Θα μπορούσε κανείς να σταθεί ακόμη στις εικόνες από ταραχές στη Μόσχα τις οποίες προέβαλαν τα δυτικά ΜΜΕ, για να αποδειχτεί λίγο αργότερα ότι ήταν… βίντεο από τις ταραχές στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 2008, μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου.
Μάλλον βέβαια, η καλύτερη απάντηση σε όσους διακινούν σενάρια νοθείας στη Ρωσία, είναι ένα γρήγορο ταξίδι στην όχι και τόσο μακρινή ιστορική μνήμη των Ηνωμένων Πολιτειών. Ας πούμε, 11 χρόνια πριν. Τότε που, στις εκλογές του 2010, ο Τζορτζ Γουόκερ Μπους αναδείχτηκε Πρόεδρος των ΗΠΑ, όχι από τον λαό, αλλά από το Ανώτατο Δικαστήριο της Φλόριντα. Της Πολιτείας στην οποία κυβερνήτης ήταν ο αδελφός του, Τζεμπ Μπους. Εκεί όπου ακόμη… αναζητούνται χαμένες κάλπες, με αποτέλεσμα ο Αλ Γκορ να επικρατήσει στη λαϊκή ψήφο, αλλά να μην εγκατασταθεί στον Λευκό Οίκο, καθώς ο Μπους επικράτησε στους εκλέκτορες.
Αν δεν μας απατά η μνήμη μας, καίτοι ο Αλ Γκορ ήταν Δημοκρατικός, και μάλιστα Αντιπρόεδρος του συζύγου της, η Χίλαρι Κλίντον δεν έδειξε τότε τις ίδιες ευαισθησίες. Σιώπησε. Και η έλευση των υπερσυντηρητικών γερακιών στον Λευκό Οίκο, έμελλε να αλλάξει τον κόσμο όπως τον ξέραμε. Και να εγκαθιδρύσει τον τρόμο και την ανασφάλεια ως κυρίαρχα συναισθήματα στην καθημερινότητα λαών και κοινωνιών.
