ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Δεν είναι η πρώτη φορά που… η Ελλάδα σηκώνει τα χέρια ψηλά με το ΠΑΣΟΚ. Άλλοτε για να πανηγυρίσει, τότε που η συλλογική μέθη της εξουσίας και των ωφελημάτων της παρέβλεπε το άδειο πουκάμισο που προέβαλε λίγο πιο μέσα, και άλλοτε για να αποδοκιμάσει, όπως το κάνει με συνέπεια τα δυο τελευταία χρόνια, αντιδρώντας στην επιβολή μέτρων… τιμωρίας, για ένα «έγκλημα» στο οποίο δεν πρωταγωνίστησαν οι πολίτες.
Όσο κι αν ο Θεόδωρος Πάγκαλος επιμένει, και προετοιμάζει την έκδοση βιβλίου για την στοιχειοθετήσει τη θεωρία ότι… το φαγοπότι ήταν κοινό και περίπου προσυμφωνημένο.
Η τελευταία διετία υπήρξε μοιραία για το ΠΑΣΟΚ όπως το γνωρίζουμε. Κι άλλες φορές στο παρελθόν, το Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου βρέθηκε σε προφανή αναντιστοιχία λόγων, υποσχέσεων και πράξεων, αυτή τη φορά όμως, με την… ενθουσιώδη προώθηση ενός Μνημονίου που ξερίζωσε τον κοινωνικό ιστό μιας ολόκληρης χώρας, ήταν… too much.
Ακόμη και το οικόσημο των Παπανδρέου περίπου λιθοβολείται, όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, κατά τεκμήριο από εκείνους που ευεργετήθηκαν περισσότερο από τον παπανδρεϊσμό.
Το δε ΠΑΣΟΚ έχει εισέλθει σε διαδικασία πολιτικής αποσύνθεσης, οι ρίζες της οποίας βρίσκονται σε βαθιά ιδεολογικά ερωτήματα και απορίες, που θέτουν οι πολίτες αλλά το Κίνημα δεν δύναται να απαντήσει πειστικά.
Παρά ταύτα, το «βαθύ ΠΑΣΟΚ», αυτό που πέτυχε μετά το 1981 να ταυτίσει την πολιτική διαδρομή του στην Ελλάδα με την άσκηση της εξουσίας, ακόμη και σε περιόδους που δεν είχε την ευθύνη διακυβέρνησης του τόπου, διαμορφώνει ενσυνείδητα θύλακες διαχείρισης της πολιτικής κατρακύλας του.
Κάτι που φαίνεται, αν διαβάσει κανείς προσεκτικά τη συνέντευξη του Κώστα Σκανδαλίδη στο «Βήμα της Κυριακής». Δηλαδή, ενός ιστορικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ, στην εφημερίδα του Συγκροτήματος που ταυτίστηκε με το πολιτικό κέντρο, και επιχειρεί να διαχωρίσει τις ιστορικές ευθύνες του Γιώργου Παπανδρέου, από εκείνες του Κινήματος του οποίου ηγείται.
Ο άλλοτε τρίτος υποψήφιος για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ στη μάχη του 2007 λοιπόν, επαναλαμβάνει την πάγια διατυπωμένη θέση του για αλλαγή του εκλογικού νόμου, με προώθηση της απλής αναλογικής.
Του συστήματος που αποτελεί… τη χαρά της ακυβερνησίας, με επίφαση την αναλογικότερη εκπροσώπηση των κομμάτων στη Βουλή. Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, με εμπεδωμένη την απουσία κουλτούρας συναινέσεων και συνθέσεων, η απλή αναλογική θα ισοδυναμεί με εθνικό χαρακίρι.
Για το ΠΑΣΟΚ αντίθετα, αποτελεί την… πονηρή μεταβλητή προς τα κόμματα της Κεντροαριστεράς, για να τους υποσχεθεί «συνδιαχείριση» της εξουσίας. Σε μέλλοντα χρόνο. Ένα ΠΑΣΟΚ που, δεν αλλάζει ποτέ.
