ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΒΟΪΤΣΙΔΗ
Οι συνάδελφοι στη διοίκηση της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων δεν είναι το μέτρο για το πώς βλέπουν την Ελλάδα οι συμπατριώτες τους. Εχουν κλασική παιδεία, είναι φιλέλληνες και από τους τελευταίους που μπορούν να διανοηθούν Ευρώπη χωρίς Ελλάδα.
Αλλά καταλαβαίνεις από την ανησυχία τους ότι τα σύννεφα πυκνώνουν και οι στίχοι του Ομήρου δεν απαντούν στο ερώτημα που διατυπώνουν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες. Θέλει η Ελλάδα να σωθεί; Και αν θέλει, με ποιους όρους; Με τους όρους που θα θέσει η ίδια ή με τους όρους που θα θέσει η υπόλοιπη Ευρώπη; Αυτά τα πράγματα πρέπει να τα βλέπεις απέξω. Καλώς ή κακώς, ούτε στην Ολλανδία ούτε στη Γερμανία ούτε στη Φινλανδία νιώθουν τοκογλύφοι που μας δανείζουν σήμερα για να μας πιουν το αίμα αύριο – και ασφαλώς δεν είναι, ό,τι κι αν λένε οι ανοησίες που διακινούνται στο δημόσιο διάλογο, αρκεί να λάβουμε υπόψη ότι κάποιες από τις χώρες αυτές μας δανείζουν με χαμηλότερο επιτόκιο και δανείζονται με υψηλότερο.
Στην Ευρώπη νιώθουν ότι κουβαλούν ένα βάρος που κατά λάθος φορτώθηκαν και πληρώνουν για να συνεχίσουν να το κουβαλούν. Ακούνε και διαβάζουν ιστορίες που, μεταξύ μας, όσο και αν υπερβάλλουν, είναι βάσιμες. Για αγρότες που έκλειναν τους δρόμους και έπαιρναν αποζημιώσεις για ανύπαρκτες ζημίες, για συνταξιούχους ετών σαραντα-κάτι, για αναπηρικές συντάξεις σε ανθρώπους που χαίρουν άκρας υγείας, για στρατιές δημόσιων υπαλλήλων σε οργανισμούς που κανείς δεν ξέρει σε τι χρειάζονται, όλα αυτά που κουβεντιάζουμε και μεταξύ μας. Λοιπόν, για να είμαστε σοβαροί, με τέτοιους όρους, κανένας δε θα ένιωθε ευχάριστα. Αντε να πάμε μαζί σ' ένα μεσήλικα Σλοβάκο, που τράβηξε ό,τι τράβηξε στον «παράδεισο του Χούζακ», και να του εξηγήσουμε γιατί πρέπει σήμερα να πληρώνει προκειμένου οι Ελληνες να συνεχίσουν να ζουν καλύτερα από αυτόν! Ή, να το αντιστρέψουμε. Τι θα έλεγαν οι Ελληνες, εάν οι Βρυξέλλες μας ζητούσαν να πληρώσουμε υψηλότερους φόρους, προκειμένου να παραμείνει στο ευρώ η Πορτογαλία; Εάν δώσουμε ειλικρινείς απαντήσεις σ' αυτά τα ερωτήματα, ίσως αξιωθούμε να καταλάβουμε πώς αισθάνονται οι Ευρωπαίοι για μας. Αλλιώς, θα συνεχίσουμε να χτυπιόμαστε στο μικρόκοσμό μας.
Φυσικά και θα θέλαμε να έχουμε μισθούς Κοπεγχάγης και όχι Βουκουρεστίου. Αλλά ο σίγουρος δρόμος για να φτάσουμε στους μισθούς Βουκουρεστίου και ακόμη χαμηλότερα, είναι να ακολουθήσουμε τους δημαγωγούς στο δρόμο για την ηρωική έξοδο από το ευρώ.
